«علل و رهبری» خیزش دی

به نظر میرسد برای تحقق شعار خود که رد حکومت اسلامی ست لازم است این دو طبقه حداقل در شهرهای بزرگ مثل تهران سه چهارم نیرو را به میدان بیاورد. این احتمال در گامهای بعدی جنبش دور از انتظار نیست. چرا که علل واقعه پابرجاست. و بدون تسخیر مسالمت آمیز شهرهای بزرگ تغییر ممکن نیست. به خصوص تهران.

 

ببینید تجارب معترضین را. یکی از هزاران تجربه ی تلخ روزمره:

 

علل خیزش سراسری دی:

1- خرابی محیط زیست. عمدتا از سوی حکومتی ها . کمبود آب، هوای آلوده...

2-مشکلات اقتصادی(بیکاری، گرانی، تعویق پرداخت مزدها، عدم امنیت شغلی، و...)

3- مشکلات سیاسی( ممنوع بودن آزادی بیان و احزاب و سازمانهای مستقل صنفی ...)

4- تحمیل ایده لوژیاسلامیسم به مردم و ایجاد واکنش منفی

5- تبعیضدر مورد زنان، ملیتها و ادیان و فرهنگها و غیره

6- عدم عدالت قضایی

7-سیستم حکومتیمتضاد با دموکراسی و نیازهای روز

8-برخورد و رفتار توهین آمیز و خشونت بارحکومت با مردم از جمله دار زدن مردم  در میدانها که تولید تنفر میکند.

9- دزدی و حیف و میل درآمد مملکتدر خارج و داخل توسط خود حکومت و عوامل اش

10- شرکت در جنگهای منطقه ای و تروریسم

11- پلیسی کردن همه جای جامعهو دخالت در خصوصی ترین مسایل مردم

12- پرونده سازیبه 15 تا 20 میلیون مردم

13-دشمنی با شادی مردم

و ده ها مشکل دیگر حداقل امکان و شرایط زندگی را از مردم سلب کرده است.

همانطور که در شعارهای روی دیوار نوشته اند « چیزی نمانده است که از دست بدهند».

 

بر این پایه و درد که عدم امکان زندگیباشد مردم  به حرکت درآمدند.

 

 

 

در شرایط ممنوع بودن احزاب، نیروی جوان هر دو طبقه با تجاربی که در دهه ها اندوخته اند ، چه از خود و چه از نسل گذشته و تاریخ، خویشتن را به شکل غیر متمرکز سازماندهی کرده و رهبری نمودند و در این میان تا ممکن بود از ابزار جدید انترنت نیز در کار خود بهره گرفتند.

 

 بر خلاف فکری که گویا « انترنت از خارج» این جنبش را رهبری کرده، که مطلقاً نادرست است، جوانان خودشان بر اساس «تجربه تلخ و سخت» زندگی خویش همه چیز را سازماندهی و رهبری نموده اند.

 نزدیک به چهل سال است که جامعه در نبرد با فاشیسم حاکم است. متصل کردن رهبری این جنبش به خارج، که گویا « دروغهای بزرگ» آنان را تکان داده، متضاد با تجارب و شعور و  عظمت روحی این جوانان است. سازماندهی و رهبری این خیزش، تجارب خود زندگی این جوانان، و ذهن جویا و تیز آنان است. انترنت تنها به عنوان وسیله ای کمکی برای «شناخت » بهتر پدیده ها و پیام رسانی و ارتباط گیری مورد استفاده قرار گرفته است. که از آن گریزی نیست. خیزش و انقلاب بدون انترنت هم رخداده و میتواند رخ بدهد و خود را سازماندهی و رهبری نماید. خودمان حد اقل دو انقلاب و چندین جنبش را بدون انترنت تجربه کرده ایم. شرایط حاضر تنها در « ارتباط گیری و تحقیق» نسبت به گذشته راحت تر شده است. مردم هنوز آنقدر بیفکر نشده اند که با « دروغهای بزرگ» بجای خنده و تفریح و تمسخر، انقلاب کنند. و تجارب سخت و تلخ زندگی را به کنار بگذارند. مراجعه میلیونی یا دهها میلیونی به سایت و رسانه ای دلیل بر هیچ حرکتی نیست. تویتر ترامپ میلیونها ببینده دارد ولی آنها بخوبی ترامپ را می شناسند. مراجعه به یک رسانه دلیل پیروی مراجعه کنندگان از آن رسانه نیست. سایتهای « برده داری نوین جنسی» بیش از همه سایتها در جهان مراجعه کننده دارند ولی هیچ انقلاب جنسی و اجتماعی ای ایجاد نمیکنند. 

در گذشته وقتی نرده ها را رنگ میکردند کنارش می نوشتند:« دست نزنید رنگی می شوید». جوانان که از کنار آنها رد میشدند عمداً دست میزدند که « امتحان» کنند.

کسی که به یاوه گویی های فلان آدم گوش میدهد یا آنها را میخواند به معنی این نیست که میخواهد از آنها پیروی کند یا حتی تأثیر بگیرد، او بخوبی یاوه بودن آنها را میداند اما میخواهد « نهایت افت شعور» را تماشا کند و به عظمت شعور بیشتر پی ببرد و از زیبایی آن لذت ببرد. او با دیدن یاوه ها از زیبایی شعور، فهم و درک، از تفکر مستقل انسان، لذت می برد. او زیبایی را در مقایسه با زشتیها کشف میکند. این آن رازی ست که چرا به یاوه گویی ها مراجعه میکنند. 

 

 سند دیگری از عدم امکان زندگی:

این را پخش کن اعدامم کنند!

 

این هم تنفر کودکانی که عامل فشار ها و بدبختی ها را شخص خامنه ای میدانند

در جامعه از کودک شیرخواره تا باز نشسته، همه تخت فشار اند و نمی توانند زندگی کنند

اینها را هم « آب زم-زم» شسته است؟