دیگر شرایط عادی وجود نخواهد داشت
دیگر شرایط عادی وجود نخواهد داشت
آیا تمایل دارید بعد از کووید-۱۹به حالت عادی برگردید ؟
قبل از پاندمی، ۷۳۴ میلیون نفر در فقر شدید زندگی میکردند، ۶۹۰میلیون نفر گرسنه بودند، و ۷۹.۵ میلیون نفر به اجبار آواره شده بودند. بیل گیتس[۱] و هانز روزلینگ[۲] فقید بزرگ به شما خواهند گفت که جهان در موقعیت بهتر از آنچه شما ممکن است انتظار داشته باشید، قرار دارد، و پیشرفتهای عظیمی حاصل شده است. آنها ممکن است که حق داشته باشند. با اینحال برای میلیاردها نفر، عادی – یعنی زندگی قبل از کووید-۱۹ – کارایی نداشت. ما ممکن است که قادر نباشیم به حالت عادی برگردیم، اما شاید ما نباید بخواهیم که به حالت قبل برگردیم. با بحرانهای جوی که باید در موردشان اقدام فوری بعمل آید، ما نمیتوانیم به شرایط عادی قبل برگردیم. کووید-۱۹ یک فاجعه انسانی است، اما به جامعه بهداشت فرصتی می دهد تا دوباره در مورد هدف جامعه در یک دنیای شکست خورده فکر کند و در مورد خواست ما از مفهوم عادی بودن، تجدید نظر کند.
این پاندمی دو درس سلامتی برای جوامع داشت. اول، به ما یادآوری کرد که چه کسانی واقعا جامعه را فعال نگه می دارد: کارگران اصلی. کارکنان بهداشتی و کارکنان مراقبتهای بهداشتی، کارکنان فروشگاهها و مدد کاران اجتماعی، رانندگان اتوبوس، معلمین، کارکنان بانکها، افسران پلیس، کشاورزان، و نظافتچی ها. جامعه معمولا قدر این افراد را نمیداند، اما بدون آنها ما ممکن است در هرج و مرج غرق شویم.
دوم اینکه جامعه و ارگانهایش بسیار شکننده تر از این است که خیلی از ما برایش ارزش قائل بودیم. بعضی از بهترین سیستمهای بهداشتی فقط از طریق اقدامات شدید اضطراری و تلاشهای قهرمانانه کارکنانشان با وجود کمبود دستگاههای تنفس مصنوعی، بحران تجهیزات محافظت شخصی کارکنان، کمبود تانکهای اکسیژن، و فشار بر نیروهای کادر درمانی، از سقوط کامل جلوگیری کردند. ثابت شد که سیستم مواد غذایی در مقابله با انباشت و اختلال در تامین بموقع، متزلزل بوده. بازارهای کار در عرض چند هفته از بین رفتند. افول خیابانهای اصلی و خالی شدن مراکز شهر روزافزون است. آسیب پذیری یک ویژگی خاص کشورهای در حال جنگ نیست، آن همینجا در بین ماست.
زمانی که خیلی از کشورها با وخیم شدن اپیدمی روبرو هستند، صحبت از بهبودی است و اینکه به چه شکلی باید باشد . اگر ما قرار است از این درسها بیاموزیم، ما باید برابری، انعطاف پذیری، و پایداری را بعنوان اولویتهای آینده امان برگزینیم.
پاندمی نابرابری ها را تقویت می کند. تاثیرات مستقیم بهداشتی کووید-۱۹ بر حسب نژاد، جنسیت، درآمد، و بیماریهای همزمان متفاوت است. اختلال در سرویس بهداشتی گسترده مانند واکسن زدنهای معمولی و پیشگیری و درمان بیماریهای غیر واگیر، احتمالا نابرابریهای بهداشتی موجود را بد تر می کند. تاثیرات آن نیز بر سلامت عوامل اجتماعی ویران کننده است. آموزش مدارس و دانشگاه ها متوقف شدند. کسب و کار بسته شدند و ۱.۶ میلیارد کارکنان اقتصاد غیر رسمی ، که بسیاری از آنها هیچگونه امکانات امرار معاش ندارند، تحت تاثیر محدودیتهای کووید-۱۹قرار گرفتند. بخاطر این پاندمی حد اقل ۷۰ میلیون نفر دیگر به سمت فقر رانده می شوند. جان آلستون[۳] گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد فقر شدید و حقوق بشر، میگوید فقر شدید نادیده گرفته شده و ما باید رابطه بین رشد و فقر شدید را دوباره بازاندیشی کنیم. کاهش ضریب جینی[۴] معیار نابرابری، در هر کشور با ۱٪ در سال میتواند تاثیر بیشتری روی فقر جهانی داشته باشد تا رشد سالانه یک درصدی. باز توزیع ثروت، و نه رشد به تنهایی، ضروری است .
برای پرداختن به تزلزل در سیستم ما، احتیاج به انعطاف پذیری داریم: توانایی مقابله با استرس، شوک ها و تغییر. یک سیستم بهداشتی انعطاف پذیر جوابهای موثر برای موارد اضطراری بهداشتی دارد. توانایی ظرفیت بالای ناگهانی در مواقع اضطراری را دارد. انعطاف پذیر است و توانایی سازگاری دارد. یک سیستم بهداشتی انعطاف پذیر برای یک پاندمی آنفولانزا برنامه ریزی نخواهد کرد و بعد آن برنامه را دنبال کند وقتی که ویروس کرونا شیوع پیدا می کند. سیستم های اقتصادی نیز باید انعطاف پذیر باشند. تمرکز اقتصاد سنتی بر کارآیی، نیاز به تجدید نظر دارد. پاندمی ها، فاجعه های جوی، و بحرانهای مالی ممکن است استثنایی بنظر برسند، اما آنها غیر منتظره نیستند. ما باید اولویتهای خود را نسبت به انعطاف پذیری، دوباره محاسبه کنیم تا برای مقابله با آنها فرصتی داشته باشیم.
ما باید روی پایداری برای سلامت، جامعه و کره زمین تمرکز کنیم. ایده معامله جدید سبز، [۵] که دستور کار جوی را به عدالت اقتصادی و توزیع مجدد، و بهبودی سبز و سالم[۶] از این پاندمی پیوند داده، حمایت سیاسی بدست آورده، حداقل در مرحله حرف، اما آنها فقط خراشی است به سطح آن چیزی که احتیاج هست. فرصت برای سرعت بخشیدن به سیاستهای جوی را باید با آغوش باز پذیرفت.
نیاز به چالش گرفتن وسوسه های معمول جامعه - سودمندی، مصرف و رشد – حتی برای اقتصاددانان ایده جدیدی نیست. اما جامعه بهداشتی معیارهای اخلاقی جدیدی برای خواستار این چالش دارد. لازمه این امر تغییر در فرهنگ و همچنین تغییر در معیارها است. اشخاص، موسسات، ارگان ها، و جوامعی که این وسوسه ها را اساسا باور دارند، احتیاج دارند که دوباره فکر کنند. شرایط متعارف دیگر کافی نیست.
The Lancet
DOI: https://doi.org/10.1016/S0140-6736(20)31591-9
Published: 18 July 2020
توضیحات:
Bill Gates [۱] سرمایه دار و بازرگان آمریکایی که یکی از ثروتمند ترین افراد جهان است. او یکی از موسسین مایکروسافت میباشد که در سال ۲۰۲۰ از هیئت مدیره آن استعفا داد ولی کماکان از سهامداران عمده آن است. او در ضمن به کارهای خیریه و نیکوکاری هم می پردازد.
Hans Rosling [۲] پزشک سوئدی و پرفسور در سلامت جهانی است. او از پیشروان مبارزه با ناآگاهی سیستماتیک و بهتر (واقع بینانه تر) دیدن جهان است. متاسفانه او قبل از انتشار آخرین کتابش (کتاب واقعیت) از دنیا رفت.
John Alston [۳]
Gini Coefficent [۴] شاخص نابرابری درآمد که از منحنی لورنز بدست می آید. در صورتیکه توزیع درآمد کاملا برابر باشد این ضریب مساوی صفر و در صورتیکه توضیع درآمد نابرابر باشد این ضریب مساوی ۱ است. هر چه این ضریب کوچکتر باشد توزیع درآمد عادلانه تر است.
Green New Deal [۵] پیشنهادهای ارائه شده قانونگذاری آمریکا که به تغییرات جوی و نابرابری های اقتصادی اشاره دارد. نام معامله جدید از رکود بزرگ اقتصادی در ۱۹۳۰ در زمان روزولت گرفته شده که هدف آن احیای اقتصادی و اصلاحات اجتماعی بود. معامله جدید سبز تلفیقی از رویکردهای اقتصادی روزولت و ایده های جدید مانند انرژی سبز و بهره وری منبع میباشد.
Green and healthy recovery [۶] پاسخ به تغییرات جوی که به حفاظت و ترویج سلامت جامعه کمک می کند.