یادداشتی درباره کولبران و کاسبکاران کُرد
بیش‌تر سازمانها و فع‍الان حقوق بشری و مدنی، برای اثبات حقوق زندگی یک انسان و دارا بودن انسان از حداقل امکانات رفاهی برای ادامه زندگی، در سایتها، اخبار و مقالههای خود از اصل مطلب خارج و به حاشیه‌ها که به نظرم کارآمد نیستند توجه میکنند. یک از موضوعات حقوق بشری در مناطق کُردنشین ایران، کولبران و کاسبکاران کُرد هستند که در این یادداشت به آن پرداخته می‌شود.
کشور ایران از نظر نیروی انسانی و ذخایر زیرزمینی از جمله نفت و گاز در خارومیانه داری رتبه‌های دوم و سوم است، اما تقسیم ناعادلانه حاصل از این ثروت و ذخایر، باعث به وجود آمدن فاجعه‌ی طبقاتی از نظر امرار معاش و کسب درآمد در بین مردم شده است. البته این موضع مربوط به تمام مردم در جغرافیای ایران از قبیل ملت عرب اهواز، بلوچ، تُرک، کُرد و لُر و... است. در این میان من به عنوان یک شهروند کُرد، از ملت مظلوم و ستم‌دیده‌ی خود می‌گویم. ما به خاطر کُرد بودنمان، سال‌هاست که متحمل ظلم و ستم همه‌جانبه از سوی دولت مرکزی ایران هستیم. کُردستان همانند دیگر اقلیم‌های غیر فارس از الاحواز، آذربایجان جنوبی و بلوچستان در بیش‌تر زمینه‌ها توسط غیربومی‌ها اداره و چپاول شده‌اند.
با نگاهی دیگر به شهرهای مرزی کُردنشین در حاشیه‌ی مرزهای بین دو کشور عراق و ایران1، مسافت 40 تا 50 کیلومتری با پای برهنه در ارتفاعات قندیل و سرمای زیر 40 درجه بر دوش خودمان چای، لوازم الکترونیک، تایر ماشین و... حمل کرده بودیم، به طوری که در این ارتفاعات اگر کولبری از کاروان جدا می‌ماند، دیگر بازیافتنش غیرممکن می‌شد.
در این که قاچاق شغلی پسندیده نیست شکی نیست، اما برای پیدا کردن یک فرصت شغلی در شهرهای کُردنشین ایران، این آخرین رمق و چاره برای مردمان کُرد بوده است2. در کدام‌یک از شهرهای کُردنشین یک کارخانه -شرکت یا کارگاه- که چند جوان کُرد را در خود جای دهد، وجود دارد و اگر هم وجود دارد آیا شهروندان کُرد اجازه‌ی کار در آن را دارند؟ به عنوان نمونه در کارخانه "کشت و صنعت مهاباد"از 100 نفر کارگر و کارمند، 10 نفر کُرد صاحب شغل شده‌اند.
در نهایت مردم کُرد و آن کولبران و کایبکاران مرزنشین برای امرار معاش چکار باید بکنند تا مجرم شناخته نشوند؟ بر پایه آخرین گزارش‌های منتشره در رسانه‌ها، تاکنون 51 کولبر کُرد با ضرب گلوله ماموران نظام جمهوری فاشیست ایران کشته شده‌اند، این تقسیم ناعادلانه و بی‌لیاقتی مسوولین متعهد است! این ایرانِ ویرانِ ما است!
پی‌نوشت:
1- من به خاطر فقر و نداری و برای سیر کردن شکم زن و بچه‌هایم مجبور شدم به همراه کولبران روستای قرقیان از شهر پیرانشهر به سمت منطقه حاجی عمران در استان اربیل عراق همراه شوم.
2- - کدام انسان حاضر می‌شود به خاطر پیدا کردن چند لقمه بخور و نمیر، چنین خطراتی را به جان بخرد!؟ اکثر این کولبران که برچسب قاچاقچی بر آنها نهاده شده، در خانه‌های استیجاری نشسته‌اند و با اجاره‌های سنگین ماهانه و نداری دست‌و‌پنجه نرم میکنند!