حقایق تاریخی در روابط ترک - ارمنی

Historical Facts in Turkish Armenian Relations    

Talaat Pasha Committee – 2

Adress:

Asmalı Mescid Mahallesi, istiklal caddesi,Deve çikmazı

No: 3/2 Beyoğlu / Istanbul

Orders and Corespondence:

Talatpaşa2015@gmail.com

Printing and binding:

Kayhan Matbaacılık San.Tic. ve Ltd.Şti

Davutpaşa Cad. Güven San.Sit. C-Blok

No: 244, Topkapi – Zeytinburnu / Istanbul

Tel: (0212) 612 3185 – 576 00 66 

لینک اصل مقاله 

http://vatanpartisi.org.tr/genel-merkez/bildiriler...

محتویات

-  زندگی ارمنی ها در دوران سلجوقی و عثمانی

-  عصیان های ارمنی

-  قتل عام ترک ها قبل از تهجیر (کوچاندن اجباری)

-  قرارنامه کوچ اجباری و معاف شدگان از کوچ

-  تدابیر اتخاذ شده در خصوص ارمنی هایی که مشمول کوچ قرار گرفتند

-  جمعیت ارمنی در دولت عثمانی و تعداد ارمنی هایی که  مشمول کوچ گردیدند

-  توقف کوچ اجباری و قرار نامه بازگشت

-  همکاری ارمنی ها با نیروهای دشمن

-  نظرات دولت مردان روس و ارمنی

-  تبعیدیان مالتا  و کوشش انگلیس ها، در یافتن سند علیه دولت عثمانی

-  هیئت های تحقیق ایالات متحده آمریکا

-  پیشنهاد هیئت تحقیق دولت عثمانی

-  کمیته آشتی ترک - ارمنی و کارهای پلاتفرم ترک - ارمنی

-  تولید اسناد و عکس های جعلی  از طرف ارمنی ها

-  تعداد ترک هایی که بین سال های 1922- 1912 در 4 ایالت شرق ترکیه  به قتل رسیدند، و ترک هایی که برای فرار از قتل عام ارمنی ها مجبور به کوچ گردیدند

-  مقایسه تعداد تلفات ترک - ارمنی، و هدف ارضی ارمنی ها

-  سوقصد به جان دیپلمات های ترک

-  اقدامات تهدید و ترور علیه اعضای پارلمان و مورخین

-  تربیت نسل جدید دشمن ترک بوسیله ارمنی ها

پیش گفتار

جنگ جهانی اول، جنگ تقسیم  بین دولت های امپریالیستی، و موضوع جنگ، تقسیم دولت عثمانی بود.  دولت عثمانی همچنان که علیه دشمن در "چاناک قلعه" )جبهه غرب( از وطن خود دفاع کرد، در جبهه شرق نیز همان کار را انجام می داد.  این دو جبهه از لحاظ  دفاع از وطن یک جبهه واحد است. دولت عثمانی در جهت جلوگیری از فعالیت های مخرب سازمان های ارمنی، یک روز قبل از پیاده شدن نیروهای مشترک امپریالیست های انگلیس و فرانسه در شبه جزیره "گلی بولو" Geli Bolu  (25 آوریل 1915) ، روز 24 آوریل 2015 اجرای قانون تهجیر را آغاز کرد.  این اقدامات در مقابل شرایط حمله امپریالیستی، یک اقدام دفاعی بود.  تصمیم تهجیر (کوچاندن اجباری) در این چارچوب قرار داشته و برای حفظ ارتباط بین جبهه ها و تامین حمایت لوجستیک یک ضرورت بود.  داشناق هایی که واحد های ارمنی را سازماندهی کرده بودند در کنار ارتش های روس علیه کشور خود جنگیدند و باندهای مسلح ارمنی نیز ارتش ترکیه را از پشت مورد حمله قرار داده و ارتباط بین جبهه های شرق و غرب را ، راه های آهن، خطوط خبرگیری (تلگراف) را قطع و خراب کاری کرده، دست به عصیان  زده و دهاتی را که اکثر مردان و جوانان آن به جبهه های جنگ اعزام شده بودند مورد حمله قرار داده، تروریزه کردند، و دست به پاک سازی قومی زدند.  در این شرایط تصمیم دولت عثمانی برای کوچاندن ارمنی های پشت جبهه یک اقدام ضروری جنگی محسوب می شود.

زندگی ارمنی ها در دوران سلجوقی و عثمانی

روابط  ترک ها با ارمنی ها  با ورود "چاغری بیگ"به سرزمین آناتولی در سال 1026 آغاز گردید.  زمانی که سلجوقی ها بیزانس را شکست داده و حاکمیت خود بر آناتولی را برقرار می کنند.  ارمنی ها موجودیت خود را بشکل "شاهزاده نشین"های وابسته به بیزانس ادامه می دادند.  بعد از برقراری حاکمیت ترک ها بر این سرزمین، ارمنی ها نیز تحت حاکمیت ترک ها در می آیند.

تاریخ نویسان ارمنی قرون وسطی در مورد امپراتوری بیزانس و صلیبیون مدام زبان هجو بکار برده اند، ولی از حکمداران ترک با تحسین و تمجید یاد کرده اند.  تاریخ نویس ارمنی "اورفالی ماتیوس"وقتی از ملکشاه (سلجوقی) سخن می گوید می نویسد:  "قلب سلطان پر از شفقت نسبت به مسیحیان بود، او به مردم سرزمین هایی که از آنجا گذر می کرد به دیده پدر می نگریست، بدین سبب او حاکمیت خود بر بسیاری از ایالات و شهرها را بدون جنگ برقرار کرد".  (1)

بعد از تاسیس دولت عثمانی، ارمنی ها نیز تحت حاکمیت عثمانی درآمدند.  ریاست دینی ارمنی ها ابتدا در "کوتاهیا"، در سال 1324 به "بورسا"، و بعد از فتح استامبول، به استامبول انتقال یافت، و "پاتریک خانه"ارمنی از طرف سلطان محمد (فاتح) تاسیس گردید.

در دوران عروج امپراتوری عثمانی، ارمنی ها "تبعه صادقه"دولت عثمانی بودند، ولی، در دوران ضعف عثمانی، با تحریک دول امپریالیستی به خیال جدا کردن بخشی ازخاک عثمانی و تاسیس دولت مستقل ارمنی بر روی آن سرزمین افتادند.

دولت عثمانی، در هر دورانی ارمنی ها را در امور داخلی و دینی خود آزاد گذاشته و به آنها اجازه داده است که در مدارس خود تعلیم دیده، اختلافات  خود را در میان خود حل کنند.  ارمنی ها همچنین، از امتیازاتی مانند معافیت از خدمت سربازی برخوردار بودند، و در این چارچوب دولت عثمانی "نظام نامه ملت ارمنی"را قبول کرده است.

تصویر 1   نظام نامه خلق ارمنی  (1893)

نظام نامه ای که طرف پاتریک خانه ارمنی آماده شد، توسط حکومت عثمانی تصویب و در خصوص مسائل مربوط به ارمنی ها مجلسی مرکب از 140 نماینده تشکیل گردید.

تصویر 2 

تعداد نمایندگان مجلس ارمنی:  مجلس اول و مجلس دوم 

در دولت عثمانی 22 وزیر، 33 نماینده مجلس، 29 پاشا، 7 سفیر، 11 کنسول، 11 استاد دانشکاه و 41 کارمند عالیرتبه دولتی سرکار آمده است. (2)  در این چارچوب، در مجلس اول 10  و در مجلس دوم 11 نماینده مجلس ارمنی انجام وظیفه کرده اند.  (3)

قبل از جنگ های 1878- 1877 روس – عثمانی، ارمنی های عثمانی ابتدا برای کسب خود مختاری و در طولانی مدت برای دست یافتن به استقلال به حرکت در آمدند.  این وضعیت در گزارش سفیر انگلیس در استامبول "هنری الیوت"کاملا مشاهده می شود.  (4)

تصویر 3

پاتریک نرسس وارجباتیان

گزارش سفیر انگلیس "هنری الیوت"از در استامبول (1876):                                                                                                                                                   

"دیروز پاتریک ارمنی پیش من آمد و پیشنهاد کرد که اگر برای جلب توجه دول اروپایی قیام و عصیان لازم باشد، دست زدن به قیام و عصیان قطعا مشکلی نخواهد بود".

عصیان های ارمنی

زمانی که دولت عثمانی در جنگ جهانی اول در 8 جبهه مختلف می جنگید، عصیان های ارمنی دولت عثمانی را تضعیف کرد.  ارتش های عثمانی از یک طرف در این جبهه ها می جنگید و از طرف دیگر برای تامین امنیت پشت جبهه مجبور بود بخشی از نیروی خود را در این جهت صرف نماید.

تصویر 4 (جبهه های جنگ عثمانی)

در این دوران، ارمنی هایی که در ارتش دولت عثمانی خدمت می کردند، با سلاح هایشان فرار و به ارتش دولت روس پیوستند، و بخشی نیز، با تشکیل باندهای مسلح، آغاز به قتل عام دهات ترک کردند.  دستور العمل کمیته های ارمنی قبل از آغاز جنگ جهانی اول در زیر درج شده است.  (5)

تصویر 5  (دستورالعمل کمیته های ارمنی)

دستور العمل کمیته های ارمنی

1- هرشخص ارمنی باید مسلح شود.

2-  از درخواست دولت عثمانی برای پیوستن به ارتش تبعیت نخواهد شد.

3-  ارمنی هایی که در ارتش عثمانی خدمت می کنند، فرار کرده و به باندهای مسلح ارمنی خواهند پیوست.

4-  به محض عبور ارتش روسیه از مرز، باندها و فراری ها به آنها ملحق و به ارتش عثمانی حمله خواهند کرد.  راههای تدارک و خبرگیری ارتش عثمانی با تخریب  خطوط  آذوقه و تلگراف باید قطع شوند.

5-  در ورای خطوط جبهه، همه غیر نظامیان مسلمان بالای 2 سال، باید قتل عام شوند، مواد غذایی و مال و ملک شان ظبط و آتش زده خواهد شد.

6-  خانه ها، کلیساها و موسسات خیریه آتش زده خواهد شد و با  تبلیغات، مسلمانان بعنوان مسببین حملات  محکوم خواهند شد.

7-  ادارات  دولتی آتش زده خواهد شد،  پلیس و ژاندارم عثمانی به دام انداخته شده و قتل عام خواهند شد

8-  سربازان زخمی عثمانی که از جبهه بر می گردند باید به قتل برسند

9-  در شهرها، قصبات و دهات باید دست به عصیان و قیام زد

10-  با تضعیف روحیه مردم و سربازان مسلمان، آنها را باید مجبور به مهاجرت کرد

11-  همه ارمنی ها باید از طریق ساختن و وارد کردن بمب و اسلحه،  مسلح شوند

12-  گناه قتل عام هایی که بوسیله ارمنی ها صورت گرفته اند به گردن مسلمانان انداخته، و انتشار آنها  در داخل و بویژه در میان افکار عمومی بین المللی باید تضمین گردد

13-  با  دولت ها و ارتش های ائتلاف  Allied  همکاری و به نفع آنها جاسوسی خواهد شد..

از سال های 1890 ارمنی های عثمانی در هر گوشه آناتولی دست به عصیان زدند.  نقشه زیر همه مناطقی که ارمنی ها در اثنای جنگ جهانی اول دست به شورش زدند،  نشان می دهد.

تصویر 6

عصیان های ارمنی در اثنای جنگ جهانی اول

قتل عام ترک ها بوسیله ارمنی ها بسیار پیش تر از  تهجیر (کوچاندن اجباری) ارمنی ها آغاز گردید

ارمنی ها در مناطقی که دست به عصیان زدند با تشکیل باند ها، کودکان و پیر مردان، و زنانی که مردان شان به خدمت ارتش فراخوانده شده بودند، با شکنجه های هولناک به قتل رساندند.  گورهای دسته جمعی بسیاری در مناطقی که قتل عام ها صورت گرفته پیدا شده اند.  علاوه بر قتل عام ها، ارمنی ها به فعالیت های زیادی برای صدمه زدن به ارتش عثمانی دست زدند.  آنهایی که در ارتش عثمانی زیر سلاح بودند، با سلاح های خود فرار و به صفوف ارتش های دشمن پیوستند و به نفع ارتش های دشمن به فعالیت های جاسوسی دست زدند، تا جایی که حتی نانوایان ارمنی با پختن نان های آلوده سبب مسموم شدن سربازان عثمانی شدند.  (6)

تصویر 7

تصویر کودکان و زنان ترک که در بخش "سوباتان"ایالت قارص بوسیله ارمنی ها  قصابی شده اند، و مادرانی که کودکان متولد نشده ی شان با  دریدن شکم شان بقتل رسیده اند.

تصویر 8

در دهکده "کاواک باشی"، بخش "موتکی"ایالت "بیتلیس"، گور دسته جمعی حدود 20 هزار ترک پیدا شده است.

علی رغم تمام هشدارهای دولت عثمانی، ارمنی ها به قتل انسان های بی گناه ادامه می دهند، لذا دولت عثمانی، در 24 آوریل 1915 تصمیم می گیرد که مراکز کمیته های ارمنی را تعطیل، تمامی اسناد آنها را ضبط و رهبران شان را توقیف نماید.  در این چارچوب،  در استامبول، 235 تن از رهبران کمیته های ارمنی را دستگیر می کند.  همراه دستگیر شدگان 19 تفنگ ماوزر، 74 مارتینی، 111 وینچستر، 96 مانلیهر، 78 قیرا، 358 فلوور، 3591 طپانچه، و تعداد 45221 مهمات مصادره می شود.

تصویب قرار نامه کوچاندن اجباری، و معاف شدگان از کوچ اجباری

بعد از تصمیم دستگیری رهبران کمیته های ارمنی، و بدنبال ادامه خیانت و قتل عام های ارمنی ها، دولت عثمانی در 27 مه 1915 تصمیم می گیرد که ارمنی هایی که شورش کرده، باند های مسلح تشکیل داده و مردم غیر نظامی را به قتل رسانده اند را از مناطق فعالیت شان اخراج و به مناطقی که دور از مناطق جنگی بوده، و در عین حال بخشی از خاک عثمانی محسوب می شده است، مانند ایالت دمشق و موصل انتقال دهد.

علاوه بر آن، تمامی جمعیت ارمنی آناتولی مشمول کوچ اجباری نگردیده و به  آنهایی که در معرض کوچ قرار گرفتند بعدها اجازه بازگشت به مناطق خود داده شد.  چنان که پاتریک ارمنی استامبول بیان کرده است، "ارمنی های استامبول، بخش کوتاهیه، و ارمنی های ولایت "آیدین"کوچانده نشدند.  هم اکنون نیز ارمنی های کوچانده شده از "ازمیت""بورسا، کاستامونو، آنکارا، و قونیه، بازگشته و امروز هم در آنجا زندگی می کنند. در کایسری، سیواس، هارپوت، دیاربکر، و بویژه در کیلیکیا و استامبول، تعداد زیادی از ارمنی ها از کوچ اجباری بازگشته ، ولی هنوز نتوانسته اند به دهات شان برگردند. تمامی جمعیت ارضروم و بیتلیس در کیلیکیا هستند".  (7) 

علاوه بر ولایات ذکر شده در فوق، ارمنی های ایالات شرق مانند قارص، وان، به علت این که این مناطق تحت اشغال روسیه بود، لذا، ارمنی های شورشی نمی توانستند مشمول کوچ اجباری گردند.  ولی در اثنای اشغال روس ها و حتی بعد از عقب نشینی روس ها از این مناطق، ارمنی های قارص، و وان، مرتکب بزرگترین قتل عام های آناتولی در این ایالات شدند.

به دستور حکومت، آنهایی که در دفاع از کشور و تامین آسایش اخلال نکرده، جاسوسی نکرده بودند، کاتولیک ها و پروتستان ها، نمایندگان مجلس، سربازان و افسران، پزشکان ارتش، ماموران راه آهن، مستخدمین و خانواده های شان، آنهایی که نزد مسلمانان کار کرده و در صداقت شان شبهه ای وجود نداشته است، مسلمان شدگان و آنهایی که در شرایط مشابهی بوده اند،  کلا از کوچ اجباری معاف شدند.  (8)

تدابیر اتخاذ شده در مورد ارمنی های کوچ داده شده

وزارت داخله دولت عثمانی برای حفظ حقوق و امنیت ارمنی های مشمول کوچ تا رسیدن آنها به مقصد (مناطقی که از قبل تعیین شده بودند) تدابیر مختلفی اتخاذ کرد.  برخی از این تدابیر عبارتند از:

دولت عثمانی قبل از آغاز کوچاندن ارمنی ها، دستور العملی برای تامین تمامی احتیاجات قافله هایی که از  ایالات عبور خواهند کرد، مبنی بر اتخاذ تدابیر لازم و انبار کردن مواد غذایی به ولایات صادر کرد.  (9)   برای تعیین و تامین احتیاجات، به رئیس "اسکان عشایر و مهاجرین"  "شکری بیگ"وظیفه داده شد، و برای تامین احتیاجات قافله ها در اثنای انتقال، به بخش ها و ولایات، بودجه مالی تخصیص داده شد.  (10)  مسئولیت حفظ امنیت مالی و جانی ارمنی هایی که نقل مکان داده خواهند شد، ادارات محلی، و مسئولیت  تامین آذوقه آنها تا زمان اسکان و آغاز کار و زندگی شان به عهده مسئول بودجه اختصاصی حکومت مرکزی گذاشته شد.  

اموال و زمین های ارمنی های کوچ داده شده ثبت و تحت حمایت قرار گرفت.  اشیاء منقول که احتمال خراب شدن شان وجود داشت با تعیین هیئت هایی از طریق مزایده فروخته شده و معادل آن بنام صاحب اش به شکل امانت به صندوق اموال واریز شد.  جنس اموال، تعداد، ارزش و اشخاصی که به آنها فروخته شده و اطلاعاتی از این قبیل در دفاتر مخصوص ثبت شد و بعد از تائید هیئت، صورت جلسه شده، اصل آن به حکومت و کپی رسمی آن به "کمیسیون اموال ترک شده"تحویل داده شده است.  98% ارمنی هایی که بازگشتند، اموال منقول و غیر منقول شان اعاده شده است.  (11)

وزارت داخله برای تامین امنیت ارمنی های مشمول کوچ و رسیدن آنها به مقصد تدابیر خاصی اتخاذ کرد.  در انتقال ارمنی های مشمول کوچ وسیله انتقال اصلی راه های آهن و راه های آبی  (رودخانه) مورد استفاده قرار گرفت.  از مناطق غرب آناتولی به مناطق مورد نظر اسکان، تقریبا تمامی آنها از طریق راه های آهن انتقال یافتند.  آنهایی که از طریق "جیزره" Cizre انتقال داده شدند هم بوسیله راه آهن و هم از طریق قایق های رودخانه ای که به آنها "شاه تور"می گفتند حمل شدند.  در مناطقی که  راه های آهن و رودخانه ای وجود نداشتند، قافله ها بوسیله حیوانات (اسب و قاطر ...) و ارابه ها (ماشین ها) در مراکز معینی جمع و از آنجا به راه های آهن سوار کرده اند.

علی رغم امکانات محدود و شرایط سخت، حکومت، ارمنی های مشمول کوچ را در چارچوب نظم و انتظام  خاصی به محل های جدید انتقال داده است.  این واقعیت را میسیونرهای خارجی ناظر نیز تائید کرده اند.  کنسول آمریکا در "مرسین"،  "ادوارد ناتان"  Edward Natan  در 30 آگوست 1915 در گزارشی که به سفیر آمریکا (در استامبول) "هنری مورگانتا"  Henry Morgenthau  فرستاده می نویسد:   "از تارسوس تا آدانا، تمامی مسیرها پر از ارمنی هاست.  در آدانا بلیط گرفته و با قطار سفر می کنند. به علت زیادی تعدادشان، دچار رنج و زحمت زیادی اند ، ولی با وجود این، حکومت اینکار را بصورت فوق العاده منظم و با انظباط اداره می کند.  به بی نظمی و خشونت امکان نمی دهد و به کوچندگان به حد کافی بلیط تامین کرده و به آنهایی که احتیاج دارند کمک می کند".  (12)

گزارش دیگر ادوارد ناتان، به تاریخ 11 سپتامبر 1915  چنین است:  "از زمانی که گزارش شماره 478 – 30 اگوست 1915 را فرستادم، صدها هزار ارمنی به این جا رسیده، و از این جا به "حلب" Aleppo فرستاده شدند.  در اردوگاه دمشق بیمارستانی برای بیماران برپا شده است و در اثنای بازدیدم از بیمارستان 50 بیمار درحال مداوا بودند.  طبق اطلاعاتی که بدستم رسیده است، در اردوگاه کسی نمرده است، حکومت به همه تبعیدیان مواد غذایی می رساند".  (13)

ارمنی هایی که به محل سکونت جدید خود رسیدند، خانه قباله دار، زمین های مساعد برای کشاورزی، برای آغاز حرفه شان، وسایل، سرمایه و بذر داده شد.  بعلاوه، آنهایی که مشمول کوچ شده بودند، قرض هایشان به دولت به تعویق انداخته شد و یا تماما پاک شد.  تعقیب مجرمین و مشکوکین به تعویق افتاد. (14) 

تصویر 9 (جدول)

تعداد ارمنی های مشمول کوچ و معاف شدگان از کوچ

          منابع:  آرشیو سیاسی وزارت خارجه آلمان

تعداد جمعیت ارمنی در دولت عثمانی و تعداد ارمنی های مشمول کوچ

تعداد ارمنی ها در کل جغرافیای عثمانی، و تعداد ارمنی های آناتولی که مشمول کوچ اجباری قرار گرفتند. (15) معاف شدگان از کوچ، و آنهایی که به مقصد رسیدند در زیر نشان داده شده است.   (16)

تصویر 10 (جدول)

             منبع:   منشی رمز وزارت داخله شماره:  57/110

جکسون، کنسول آمریکا در حلب گزارش کرده است که در لیست تبعید شدگان 3 فوریه، 486.000 ارمنی بوده است.  در گزارش 8 فوریه 1916 نیز گزارش کرده است که، در منطقه کوچ حدود 500.000 ارمنی تبعید شده وجود داشته است.  (17)  این گزارش نشان می دهد که بخش بزرگی از ارمنی ها به مقصد رسیده اند.

در اثنای کوچ، بدلیل حملات و بدرفتاری هایی که در مورد ارمنی ها شد، تعداد زیادی در دادگاه های "دیوان عرفی جنگ"محاکمه و از میان آنها 1393 نفر مجازات، و از جمله به مجازات اعدام محکوم و اعدام شده اند.   (18) محاکمات مستقیما از طرف طلعت پاشا دنبال شده اند.  نباید فراموش کرد که در میان مجازات شدگان هم چنانکه عده ای گناهکار بودند، بعد از اشغال استامبول توسط انگلیس (1919)، عده زیادی انسان بیگناه نیز تحت تلقین های کلیسای ارمنی از طرف انگلیس ها مجازات شدند.

توقف کوچ و قرار نامه بازگشت

در جریان کوچ، بعضی مواقع دیده شده است که کوچندگان هنوز به مقصد نرسیده، دستور توقف کوچ و اسکان ارمنی ها در ولایات سر راه  داده شده است.   (19)  این ارمنی ها جزو آنهایی حساب شده اند که به محل اسکان نرسیده اند.

از نوامبر 1915 در بخشنامه ای که به ولایات فرستاده شده، بعلت زمستان، توقف موقتی کوچ خواسته شده است.  (20)   این بخشنامه، در 21 فوریه 1916 به شکل پایان دادن به کوچ ها به همه ولایات ابلاغ شده است.  (21)   حکومت عثمانی، بیست روز بعد از اولین بخشنامه  یعنی در 15 مارس 1916 با صدور بخشنامه عمومی دومی به ولایات و بخش ها، توقف کوچ اجباری را اعلام و تاکید کرده است که بعد از این بدون هیچ دلیل و وسیله ای، انتقال (جابجایی) صورت نخواهد پذیرفت.   (22)

تصویر 11

تلگراف رمز وزارت داخله در خصوص توقف انتقال ارمنی ها در تاریخ 15 مارس 1916

بعد از پایان جنگ جهانی اول، دولت عثمانی در تاریخ 4 ژانویه 1919 طی قرار نامه ای، امکان بازگشت تبعیدیان ارمنی - در صورت تمایل شان -  به محل سکونت قبلی خود را تامین  کرده است.  در خصوص انتقال ارمنی ها به محل سکونت قبلی خود، به مکان های مربوطه دستور العمل صادر و تدابیر لازم اتخاذ گردیده است.  (23)

تصویر 12

پیام رمز وزارت داخله در رابطه با بازگشت ارمنی ها به محل سکونت خود در تاریخ 4 ژانویه 1919

همکاری ارمنی ها با نیروهای دشمن

با حکم بازگشت، ارمنی هایی که به آناتولی بازگشتند، این بار، با خیال تاسیس یک ارمنستان مستقل در جنوب و جنوب شرق ترکیه، با نیروهای اشغالگر فرانسه همکاری کردند.  (ترکیه بعد از شکست در جنگ جهانی اول  تحت اشغال دولت های ائتلافی: انگلیس، فرانسه، ایتالیا و یونان درآمد) در اثنای "جنگ آزادیبخش ملی ترکیه"علیه اشغال ترکیه ، بویژه از طرف فرانسوی ها تعداد زیادی ارمنی در "آنتپ"، "ماراش"، "آدانا"اسکان داده شدند و جوانان ارمنی های "موسی داغی"که به مصر رفته بودند، در "اردوگاه لژیون ارمنی مونارگا در قبرس"آموزش دیده، و با اونیفورم های فرانسوی به آناتولی انتقال یافتند.  (24)  کمک هایی که ارمنی ها به نیروهای اشغال گر فرانسه کردند،

از زبان "بوگوس نوبار پاشا"چنین بیان شده است:  " ....  در 1920- 1919 وقتی کمالیست ها به نیروهای فرانسوی حمله کردند، ارمنی ها برای فرانسه جنگیدند.  در ماراش، پوزانتی، و سیس (کوزان) نیز وضعیت چنین بود.  فرانسوی ها در سایه ارمنی ها توانستند آنتپ را دوباره تصرف کنند.  بدین ترتیب ارمنی ها در کیلیکیا متفق فرانسه بودند".  (25)

تصویر 13

تصویر لژیون داوطلبان ارمنی در ارتش فرانسه

ارمنی های کایسری/ تومارزا که در "اردوگاه لژیون ارمنی مونارگا در قبرس"آموزش داده شده اند

در اثنای جنگ، ارمنی های تحت اداره فرانسه در آناتولی، هدف نابودی جمعیت ترک را دنبال می کردند.  مورخ روس "ایراندوست"در کتاب "نیروی های محرکه انقلاب کمالیست"، این واقعیت را چنین بیان می کند:  "نیروهای ژاندارم متشکل از داشناق های ارمنی که فرانسوی ها سازماندهی کرده بودند، برعلیه جمعیت ترک به جنایات دسته جمعی دست زدند .... باند های ارمنی به ترتیب تمامی اهالی دهات را از دم تیغ می گذراندند، برنامه نابودی فیزیکی جمعیت ترک، تماما بشکل آگاهانه تحت نظارت اشغالگران (فرانسوی) انجام می گرفت".  (26)

ارمنی ها هم چنانکه در ارتش های فرانسه، در ارتش های انگلیس نیز علیه دولت عثمانی جنگیدند.  در این رابطه مارشال انگلیسی "آلن بی"  Allenby در جنگی با ترک ها  در جنوب دمشق از وجود 8000 هزار جنگجوی ارمنی در صفوف خود بحث می کند.  (27) 

اساسا در هر دوره ای از تاریخ، اگر جنگی علیه ترک ها بوده است، ارمنی ها در صف دولت های دشمن جای گرفته و علیه ترک ها جنگیده و ترک های غیر نظامی را به قتل رسانده اند.  در جنگ های بالکان، تحت فرماندهی "آندرانیک اوزانیان"بعنوان پیشقراولان ارتش بلغار نقش بازی کردند.  (28) در جنگ جهانی اول بعنوان پیش قراولان ارتش های روس و انگلیس، و در جنگ آزادیبخش ملی ترکیه، بعنوان پیشقراولان ارتش فرانسه علیه دولت عثمانی جنگیدند.  بعد از "متارکه موندورس" (30 اکتبر 1918)، در دریای سیاه، با حمایت انگلیس و یونان با قیام "روم"ها (یونانی ها) برای تاسیس دولت یونانی "پونتوس"در منطقه دریای سیاه همکاری کردند و تلاش کردند تا جمعیت ترک منطقه را نابود سازند.  (29)

تصویر 14

تصویر ارمنی ها در ارتش روس قفقاز

نیروهای پیش قراول ارمنی  پیشاپیش ارتش روس در جبهه قفقاز

تصویر 15

تصویر داوطلبان ارمنی تحت فرماندهی آندرانیک اوزانیان در ارتش بلغار در جنگ های بالکان

اعترافات دولت مردان روس و ارمنی

ارزیابی محق بودن دولت عثمانی در تصمیم تهجیر ارمنی ها منحصر به ترک ها نیست .  در خصوص پیوستن ارمنی ها به صفوف دشمن و جنگ علیه دولت خود صدها گزارش رسمی وجود دارد.  والی قفقاز روس "کنت وارونتسوو داشکوو"در گزارش رسمی که در 6 فوریه 1915 به وزارت خارجه روس فرستاده است، (که در زیر به بخشی از آن اشاره می شود) نمونه ای از آن بوده، و از لحاظ نشان دادن ابعاد خیانت ارمنی ها قابل دقت است:   "نماینده ارمنی های "زیتون" (نام محل است) به قرار گاه ارتش های روس قفقاز آمد و اعلام کرد که حدود 15.000 ارمنی برای حمله به خطوط ارتباطات ترک آماده است".  (30)

مانند تعداد زیادی از مورخین خارجی، بعضی از دولت مردان ارمنی که آن دوران را زندگی کرده اند نیز، درستی تصمیم دولت عثمانی در مورد تهجیر را قبول می کنند.  "اووانس کاچازنونی"اولین نخست وزیر "دولت ارمنستان"که در جولای 1918 تاسیس شد، در آوریل 1923 در گنگره حزب داشناق در بخارست (رومانی) در گزارشی (31)  که خلاصه آن در زیر بدان اشاره می شود، بر حقانیت دولت عثمانی تاکید کرده است:

"در زمستان 1914 و اولین ماههای 1915، چه از لحاظ حزب داشناق و چه از لحاظ ارمنی های روسیه دوران غلیان هیجان و امید بود.  ما بدون قید و شرط در صف روس ها جای گرفته بودیم.  بدون هیچ دلیلی به حال و هوای پیروزی دچار شده بودیم.  در مقابل صداقت مان، فعالیت هایمان و کمک هایمان (به روس ها) مطمئن بودیم که حکومت تزار روس، دولت مسقل ارمنستان را که شامل ارمنستان جنوب قفقاز و ایالات ارمنی ترکیه می شد، به ما ارمغان خواهد داد.  عقل مان را از دست داده بودیم.  ما مطالبات خود را که انگار مطالبات دیگران هم است، و به قول های توخالی و بدون مسئولیت عده ای اهمیت فوق العاده ای داده و با تاثیر هیپنوتیزه کردن خودمان با دست خود، متوجه واقعیت ها نشده و به خیالات واهی افتادیم ....  ولی، ترک ها می دانستند که چه می کنند، و امروز، دلیلی برای احساس پشیمانی شان وجود ندارد".  (32)

"سرویس اطلاعات ارمنی"در سال 1955 بعضی از بخش های کتاب "فدراسیون انقلابی ارمنی (داشناکسیون) دیگر کاری برای انجام ندارد"را چاپ کرد که شامل گزارش هووانس کاچازنونی می شد.  ولی این کتاب به علت افشای حقایق، در ارمنستان ممنوع گردید.  ترجمه های این کتاب به زبان های دیگر نیز توسط داشناق ها از کتابخانه های اروپا برچیده شد.  تلاش برای پنهان کردن حقایق و واقعیات از انظار جهانیان درباره حوادث 1915 خود ثابت می کند که ارمنی ها تلاش دارند تا افکار عمومی را با دروغ های ساختگی "نسل کشی"فریب دهند.

تبعیدی های مالتا و کوشش های بریتانیا برای پیدا کردن اسناد علیه حکوکت عثمانی

بعد از اشغال استامبول  (1919)، نیروهای ائتلاف، رهبران "کمیته اتحاد و ترقی"را به جزیره مالتا تبعید کردند.  سپس مترجمین ارمنی را سازماندهی کردند تا با کار در سفارت ها و کنسولگری هایشان به همراه مورخین، و وکلای انگلیسی، فرانسوی، آمریکایی به جستجوی اسنادی برای اثبات ادعاهای ارمنی بپردازند.  علی رغم جستجوی اسناد در آرشیوهای دولت عثمانی که در آن زمان تحت کنترل دولت های ائتلاف بود و تحقیقات آنان در آمریکا، بریتانیا، فرانسه، مصر، عراق و قفقاز، نتوانستند حتی کوچک ترین سندی برای محکوم کردن امپراتوری عثمانی پیدا کنند.

این وضعیت توسط سفارت بریتانیا در واشنگتن به وزارت امور خارجه بریتانیا، در 13 جولای 1921 گزارش شد.  خلاصه سند فوق به شرح زیر است:

...."در مقابل این وضعیت و در گزارشاتی که در وزارت خارجه آمریکا وجود دارد، متاسفم که باید به اطلاع حکومت علیحضرت برسانم  که بهیچوجه به سندی که بتوان بعنوان دلیلی از آن علیه ترک ها استفاده کرد برنخوردیم، بنابراین، طلب آغاز تحقیقاتی جدید از طرف حکومت آمریکا در این خصوص، با امید پیدا کردن سندی در این رابطه نیز وجود ندارد. (33)  سفیر ر. س. کریکی

بدنبال آن وزارت خارجه انگلیس، از دادستانی کل انگلیس می خواهد که:  "اگر در مالتا علیه ترک ها نمی توان  دعوای حقوقی اقامه کرد، آیا می تواند دعوای سیاسی اقامه کند؟  دادستانی کل انگلیس در نامه ای به تاریخ 21 جولای 1921 در جواب قاطعی می نویسد:  "با دلایل و اسنادی که در دست داریم هیچ کدام از ترک ها را در مالتا نمی شود بدلیل قتل عام ارمنی ها مجازات کرد".  بدنبال آن حکومت انگلیس مجبور می شود ترک های تحت بازداشت در مالتا را آزاد نماید.  (34)

هئیت تحقیقاتی آمریکا

در این میان به دستور ویلسون رئیس جمهور آمریکا هیئت تحقیقاتی مرکب از Charles R. Crane و  Henry C. King در 15 آوریل 1919 ماموریت داده می شود تا در این خصوص در دولت عثمانی تحقیقاتی انجام دهند.  ویلسون بدون انتظار نتیجه تحقیقات کینگ – کرین، در اگوست 1919 به یک هئیت 12 نفری دیگری تحت ریاست ژنرال James G. Harbord  در این خصوص وظیفه می دهد.  (35)  هیئت آمریکایی در پایان تحقیقات خود به این نتیجه می رسد که  حوادثی که در منطقه روی داده است، تماما با آنچه که ارمنی ها می گویند فرق داشته است.  ژنرال هاربرد، بویژه بعد از دیدار با ارمنی های ارضروم از آنها می پرسد که آیا در مورد آنها قتل عامی صورت گرفته است یا نه، ارمنی ها گفته اند که چنین حادثه ای روی نداده است و گفته های خود را از طریق مترجمین ارمنی که همرا خود برده بود بیان کرده اند.  هاربرد در اثنای تحقیقات خود در منطقه، در ارضروم و حومه اش قتل عام مسلمانان بوسیله ارمنی ها را با چشم خود دیده، در "حسن قلعه"ویرانی 43 دهکده توسط ارمنی ها را تثبیت کرده است.  (36)

گزارش هاربرد، مبنی بر اینکه قتل عام ارمنی ها توسط ترک ها صورت نگرفته است، بلکه بر عکس این  ارمنی ها هستند که خلق ترک را در منطقه قتل عام کرده اند.  با گزارش کینگ و کرین نظرات مشابهی را شامل می شود.  ولی این گزارشات در اختیار  افکار عمومی آمریکا قرار نگرفته  و از افکار عمومی آمریکا پنهان شده اند.  (37)

پیشنهاد دولت عثمانی دایر بر تشکیل هیئت تحقیقاتی

حکومت عثمانی در 13 فوریه 1919 برای تحقیق در مورد تهجیر و با هدف آشکار شدن دلایل آن یادداشتی به کشورهای سوئد، هلند، اسپانیا و دانمارک می فرستد و پیشنهاد تشکیل کمسیونی مرکب از دو نفر از هر طرف را می دهد، ولی این دولت ها در 6 مه 1919 این پیشنهاد را رد می کنند.  (38)

کمیته آشتی  ترک - ارمنی و کوشش های پلاتفرم ترک – ارمنی

در چارچوب کوشش های آشتی بین ترک ها - ارمنی ها توسط آمریکا، روسیه ، اروپا، در 9 جولای 2001 کمیته آشتی بین دو کشور تشکیل شد (TARC)  این کمیته در 11 دسامبر 2001 با اطلاعیه مشترک نمایندگان ارمنی مبنی بر ترک کمیته ازهم پاشید.(39)  ولی بعد ها دوباره تشکیل و به فعالیت خود ادامه داد.  ولی از آنجائی که این تلاش ها به نتیجه نرسیدند، فعالیت های کمیته خاتمه یافت.

در ادامه این روند، پلاتفرم وین ترک - ارمنی (VAT) تشکیل شده و در جولای 2004 برای تحقیقات علمی در خصوص طرف های ارمنی – ترک به رد و بدل کردن اسناد مبادرت گردید.

در این چارچوب طرف ترک 99 سند از آرشیوهای آمریکا، آلمان، فرانسه و اطریش به طرف ارمنی داد، ولی از آنجائی که طرف ارمنی در جلسات مشترک حضور نیافتند اسناد متعلق به ارمنی ها از طریق "آرتام اوهانجانیان"به ترک ها داده شد.

طرف ترک در دسامبر 2004 پیشنهاد رد و بدل کردن 80 سند دیگر را داده و قرار گردهمائی در اواسط سال 2005 گرفته شد.  در اکتبر 2005 از آنجائی که طرف ارمنی "اسناد عثمانی"را ترجمه نکرده بود، تقاضای زمانی بیشتری کرد.  طرف ترک پیشنهاد تحویل اسناد ترجمه شده را داد.  (40)  طرف ارمنی حتی جواب این پیشنهاد را نیز نداد و این روند بعلت نگرش منفی طرف ارمنی با شکست روبرو شد.  (41)

تولید اسناد و عکس های جعلی از طرف ارمنی ها

ارمنی ها برای اثبات ادعاهای  نسل کشی مدام به تولید سند و عکس جعلی دست زده اند.

اولین کارها در این زمینه را مترجم سفیر آمریکا "هنری مورگانتا"در استامبول "آرشاک شیماوونیان"و کاتب اش "آکوب آندونیان"انجام داده اند.  این دو، بعضی حوادثی را که محصول تخیلات خودشان بوده است بشکل حوادثی که گویا واقعا  بوقوع پیوسته است،  طی گزارشاتی جعلی نوشته و به سفیر می دهند.  هنری موگانتا که در طول ماموریت خود حتی بیرون از استامبول  نیز از طریق زمینی مسافرت نکرده بود، حوادث رخ داده را از طریق گزارشاتی جعلی که مترجم و کاتب سفارت در مورد ارمنی ها ی آناتولی می نوشتند به  وزارت خارجه آمریکا  می فرستد.  بعدها این گزارشات تحت عنوان "حکایات سفیر مورگانتا   Story   Ambassador Morgenthau,s چاپ و از طرف ارمنی ها بعنوان دلیل نسل کشی مورد استفاده قرار می گیرد.  در حالی که، کتاب اساسا نه از طرف مورگانتا بلکه در مقابل 15.000 دلار از طرف Barton J. Hendrick   نوشته شده است. (42)  اگر کتاب با دفتر خاطرات روزانه مورگانتا مقایسه شود، جعلیاتی که در کتاب انجام شده بطور آشکاری روشن می شوند. Heath Lowry  در کتاب، "داستان پشت پرده حکایات سفیر مورگانتا"بطور مفصل ثابت می کند که چگونه اطلاعات دروغ حقایق را تحریف کرده اند.  (43)

نمونه دیگر این  جعلیات "خاطرات نائیم بیگ"Naim Bey    است که از طرف "آرام آندونیان"با استناد به باصطلاح خاطرات نائیم بیگ نوشته شده است، مامور ترکی  که گویا در حلب زندگی می کرده است.  در این کتاب تلگراف هایی که ادعا می شود متعلق به طلعت پاشا بوده است، جعل بودنشان تماما افشاء شده اند.  (44)

در این کتاب که ادعا می شود، مهر اسناد متعلق به والی حلب "مصطفی عبدالخالق بیگ"است، نه تنها جعلی است بلکه در آن تاریخ والی حلب، نه  مصطفی عبدالخالق بیگ، که  "بکیر سامی"بوده است.  از آنجائی که اسنادی که از طرف ارمنی ها تولید شده به فرق میان تقویم رومی و میلادی دقت نشده است، تاریخ و شماره اسناد تولید شده با شماره گذاری و سیستم آرشیو عثمانی نیز مطابقت نمی کند.  بعنوان نمونه، تاریخی که در یکی از سندها نوشته شده، با شماره بعد از 502 باید شماره گذاری شود، در حالی که شماره سند 1181 است.  این شماره با یک شماره واقعی مطابق است، که مربوط به حفر چاهی در صحرای سینا است.  علاوه بر آن، در مکاتبات رسمی دولت عثمانی، کاغذهای ویژه سفارشی     (Andent Paper) بکار می رفته ، در حالی که اسناد آندونیان در کاغذ خط دار مدرسه نوشته شده است، و نیز در آن دوره در ایالت حلب، مامور ترکی بنام "نائیم بیگ"نیز زندگی نمی کرده است، و در این خصوص هیچ سندی نیز پیدا نشده است.  (45)  از طرف دیگر زبانی که از طرف ارمنی ها در تولید این اسناد بکار رفته، از لحاظ زبان و گرامر ترکی بسیار بد است، و امکان اینکه مقامات عثمانی همچین زبان و اصطلاحاتی بکار ببرند، وجود ندارد.  (46)  مورخ هلندی Erick Zörcher   و مورخین خارجی دیگری مانند  Micheal M. Gunter  و Andrew Mango  نیز قبول می کنند که اسناد آندونیان جعلی است.   (47)

ارمنی ها جعل سند را با استناد به هتیلر نیز ادامه داده اند.  هیتلر یک هفته قبل از حمله به لهستان (1 سپتامبر 1939) که منجر به آغاز جنگ جهانی دوم شد در Obersalzberg خطاب به ژنرال های آلمان سخنرانی کرد.  در ترجمه انگلیسی این سخنرانی کلماتی "در رابطه با ارمنی ها"اضافه شده است که در متن اصلی و آلمانی سخنرانی وجود ندارد.  هیتلر در سخنرانی اش گفته بود:  "به واحدهای مرگ دستور دادم که لهستانی ها را کودکان، جوانان، و پیران را بدون تمایز از میان بردارند"  طبق ادعای ارمنی ها، هیتلر در پایان سخنرانی جمله  "کی ارمنی ها را بخاطر می آورد"بزبان آورد ه است.  در حالیکه در متن اصلی سخنرانی هیتلر در رابطه با ارمنی ها چنین جمله ای وجود ندارد.  (48)  چنانکه بعد از جنگ، در دادگاه نورنبورگ که مجرمین جنگ محاکمه می شدند متن این سخنرانی هیتلر بشکل USA29 - USA30  شماره گذاری و تائید شده است.  ولی در این متن ها  جمله ای در رابطه با ارمنی ها که ادعا می شود هیتلر گفته است وجود ندارد.  (49)

ارمنی ها در تولید اسناد جعلی حتی سعی کردند از مصطفی کمال آتاترک نیز استفاده کنند.  آنها با استناد به یک کتاب نویسنده فرانسوی Paul du Veon   این موضوع را پیش کشیدند که مصطفی کمال آتاترک در 20 ژانویه 1920 در "دیوان حرب عرفی"در استامبول، شهادت داده است که ترک ها ارمنی ها به قتل رسانده اند.

نویسنده فرانسوی "پل دو وئون"احتمالا  در دورانی که استامبول تحت اشغال بود (1920-1919)  و ارمنی ها تحت کنترل دولت های ائتلافی، روزنامه هایی بنام  Le bosphore  و Renaissance که به زبان فرانسه بود منتشر می کردند، تحت تاثیر اخبار غیرحقیقی که تحت نام "اعلامیه مصطفی کمال"  Declaration de Mustafa Kemal  در این روزنامه ها منتشر شده، و بدون تحقیق در مورد درستی و نادرستی آن، این اطلاعات را در پانویس کتاب اش جای داده است و این اطلاعات بعد ها توسط کشیش ارمنی Jean Naslian نیز مورد استفاده قرار گرفته است.

کشیش ارمنی نسلیان، مصطفی کمال را با مصطفی پاشای سلیمانیه که بعدها بعنوان عضوی از "دیوان حرب نمرود مصطفی پاشا"معروف شد اشتباه گرفته است. هرچند نویسنده ارمنی، گریگوریان Guerguerian  متوجه موضوع شده و قبل از اینکه کشیش مزبور کتاب اش را چاپ کند اشتباه و خطا بودن این اظهار نظر را به کشیش  یاد آوری و ضرورت حذف آنرا  توصیه کرده باشد، این خطا برطرف نشده است.   (50)  چنان که مجله ارمنی،   The Armenian Review که در بوستن انتشار می یابد، در مقاله ای با امضای "جیمز تاشچیان"انتشار یافته (شماره پائیز 1982) مجبور شده است قبول کند که آتاترک همچین سخنی نگفته است.  مقاله تحت عنوان، "اظهار نظری که اشتباها به آتاترک نسبت داده شده است"نوشته شده است.  (51)  ولی ارمنی ها این ادعا ها را که آتاترک چنین سخنی را بیان کرده است در شرایطی که کسی از این موضوع اطلاعی ندارد، همچنان ادامه داده اند. 

ارمنی ها سخنانی که متعلق به آتاترک نبوده ، گویا  متعلق به او بوده جلوه داده اند، و  در سال 2005 در مورد آتاترک دست به جعل دیگری زدند.  در دانشگاه UCLA کالیفرنیا، در پانلی که با موضوع نسل کشی ترتیب داده بودند تصویر بزرگی از آتاترک را در سالن کنفرانس نصب کردند که در آن آتاترک در درحال پز دادن در کنار یک جسد را نشان می داد.  در کارت پستال اصلی که آتاترک به همسرش "لطیفه خانم"فرستاده بود، در زیر پای آتاترک عکس توله سگی قرار دارد.  ارمنی ها عکس توله سگ را حذف و جایش جسد کودکی را جای داده بودند.  و بدین وسیله خواسته اند که آتاترک را بعنوان نسل کش جلوه دهند.  اصل کارت پستال و کارت پستال جعلی در کنارهم در زیر نشان داده شده است.

تصویر 16

نمونه دیگری از جعلیات ارمنی ها از طریق عکس، در کتاب "نسل کشی بزرگ، امپریالیسم، ناسیونالیسم و نابودی ارمنی های عثمانی"  که در سال 2005 از طرف Donald Bloxham در دانشگاه آکسفورد چاپ شده جای گرفته است.  در زیر عکس  که متعلق به کلکسیون "سنت لازار میخاتاریان" St. Lazar Mkhitarian است و در "موزه نسل کشی"ایروان به نمایش گذاشته شده است، این عبارت نوشته شده است:  "مقام رسمی ترک، کودکان ارمنی در حال مرگ از گرسنگی را با نشان دادن تکه نانی به سخره می گیرد".

استاد استرالیایی علوم سیاسی دانشگاه "بیل کنت" (ترکیه) پروفسور "جرمی سالت"  Jeremy Salt  با دقت در این عکس متوجه می شود کسی که در این عکس بعنوان مامور عثمانی معرفی شده، در آن دوران بجای پیراهن بدون یقه  و "فز"، کت پوشیده و کراوات زده است و اشخاصی که در عکس نشان داده شده اند، اعضای بدن شان تناسبی باهم ندارند، لذا به واقعی بودن آن شک کرده و عکس را برای تحقیق به آزمایشگاه عکس فرستاده و مورد تحقیق  قرار می دهد. 

در آزمایشگاه وقتی "پیکسل"های (Pixel) عکس را 2400 بار بزرگتر می کنند معلوم می شود که بخش های عکس از جاهای مختلف گرفته شده و روی هم سوار شده اند و بدین ترتیب عکس را درست کرده اند.  لذا جعلی بودن عکس از طرف متخصصین ثابت می شود.

پروفسور سالت موضوع را به "فدراسیون ترک های انگلستان"اطلاع می دهد و بدنبال آن رئیس فدراسیون، و رئیس "کمیته مبارزه با ادعاهای بی پایه ارمنی"ثروت حسن در تاریخ 19 اکتبر 2009 شکایت نامه ای به "ادیتور تاریخ انتشارات آکسفورد"، "کریستوفر ویلر" Christopher Wheeler   می فرستد.  ویلر در  پاسخی که در تاریخ 2 نوامبر می نویسد، اطلاع می دهد که: "اشتباه کرده اند، عکس به طریق فتو مونتاژ درست شده است".  یعنی جعلی بودن عکس را قبول می کند و اطلاع می دهد که، "همه کتاب های موجود در بایگانی را از بین برده اند".  ولی این کتاب در انگلستان و بسیاری از کتابخانه های جهانی پخش شده و هنوز هم در اختیار خوانندگان قرار می گیرد.

ارمنی ها فعالیت مونتاژ عکس را در مورد کتاب های منتشر شده نیز ادامه می دهند.  در زیر، در کتابی بنام "نسل کشی ارمنی در پیشگاه دادگاه"    Der Völkermord an den Armeniern Vor Gericht عکسی که جمجمه انسان ها روی هم انباشته شده است را نشان می دهد، که در طرف چپ و بالای کتاب عکس طلعت پاشا را جای داده اند، و کوشش کرده اند که این تصور را در خواننده القاء کنند که "این انسان های معصوم را  طلعت پاشا به قتل رسانده است".  در صفحه پشت جلد داخل کتاب نیز عبارت:  "عکس جلد کتاب مربوط به سال های 1917- 1916 است، هرم جمجمه انسان ها در غرب آناتولی، نشانی از بربریت ترک هاست"نوشته شده است.

در حالی که این عکس ارتباطی با ارمنی ها ندارد.  این عکس هم اکنون در مسکو در گالری دولتی "ترت یاکوو"  Tretyakov به نمایش گذاشته شده است که متعلق به نقاش روس "واسیلی واسیلوویچ ورشچاگین"  Vasili Vasilyevic Verescagin است که در سال 1871 کشیده شده است که نام آن "الهی کردن جنگ"  The Appotheosis of war است.  (52)  این تابلو 44 سال قبل از تهجیر ارمنی ها کشیده شده است.  همین عکس مونتاژ از طرف "تسا هوفمان"  Tessa Hofman  در کتاب Der Prozess talaat Pascha  که در آن صورت جلسات دادگاه طلعت پاشا آورده شده نیز، مورد استفاده قرار گرفته است.  یعنی،  اسناد و عکس های جعلی که از طرف ارمنی ها تولید شده اند، بدون تحقیق در درستی و نادرستی آن و یا آگاهانه از طرف عده ای که از تزهای ارمنی ها  حمایت می کنند مورد استفاده قرار می گیرد.

تصویر 17

اگر آنها در اعماق قلب شان ندانند که ادعاها شان غیرحقیقی است، چرا باید به چنین تاکتیک هایی دست بزنند؟ 

یکی دیگر از اشکال جعلیات ارمنی برروی اسناد، شامل عکس هایی از ترک هاست که خود ارمنی ها در سال1991 آنها را قتل عام کرده اند و نشان دادن این عکس ها بعنوان ارمنی هایی است که در سال 1915 بوسیله ترک ها بقتل رسیده اند، است.   "ادوار پاریانتز" Eduar Pariyants  عکس کودکان آذربایجانی را که در "نسل کشی خوجالی"  1991 توسط ارمنی ها قتل عام شده اند را در نشریه   V Novom Svete  که به زبان روسی در نیویورک چاپ می شود بعنوان قربانیان ارمنی در سال 1915 جا زده است.  بر اساس یک موضوع خبری از آژانس APA  این واقعیت بوسیله Felix Tzertvadze  ساکن فلوریدا که در خصوص اعمال ترور ارمنی ها کتابی نوشته است کشف شد.  "زروادزه"  با دیدن عکس قربانیان "نسل کشی خوجالی"با مقامات حکومت آذربایجان و تشکیلات دیاسپورای آذربایجانی تماس گرفته و موضوع را به آنها اطلاع داد.  (53)   حادثه مشابهی نیز قبلا در یک نماشگاه در آلمان روی داد.  ولی موزه نسل کشی در ایروان همچنان به نمایش هایی از این قبیل تصاویر ادامه می دهد.

تعداد ترک هایی که در بین سال های 1922- 1912 در چهار ایالت شرق آناتولی قتل عام شده اند

طبق تحقیقات مورخ آمریکایی "جاستین مک کارتی"   Justin Mc Carthy  بین سال های 1922- 1912  ، 18%  ( 2.500.000)  جمعیت مسلمان آناتولی زندگی خود را از دست داده اند.  تعداد ترک هایی که فقط در ایالات شرق ترکیه به قتل رسیده اند  1.189.132  بوده، و  نسبت آنها به ایالات به شکل زیر است (54) : 

تصویر 18 (جدول)

                 ایالات داخل جدول طبق حدود سیاسی امروز شامل 19 ایالت می شود

اگر ارقامی را که مک کارتی ارائه داده است مورد ارزیابی قرار دهیم آشکار می شود که، در ایالت ارضروم 31%، در ایالت بیتلیس 42%، در ایالت وان 62% جمعیت مسلمان (ترک - کرد) به قتل رسیده اند.  مک کارتی وقتی روش محاسبه تلفات خلق های ترک و مسلمان را بیان می کند، می گوید:  "برای فرصت ندادن به انتقادات دایر بر تکیه به محاسبه اغراق آمیز، مدام ارقامی را که علیه تز خودم بوده اند اساس قرار داده ام، لذا در رابطه با تعداد تلفات واقعی مرگ مسلمانان این ارقام می تواند کمتر فرض شوند". (55)

در کنار قتل عام در جغرافیای ترکیه، در مناطق ماورای قفقاز، باکو، گنجه، تفلیس، کوتاایسی، قارص، و ایروان  نیز تعداد 413.000 ترک و مسلمان به قتل رسیده اند.  اگر بین سال های 1922- 1912 به قتل عام  1.189.132  نفر در جغرافیای آناتولی، قتل عام 413.000 نفر در ماورای قفقاز را اضافه کنیم، تعداد ترک ها و مسلمانان به قتل رسیده به رقم  1.602.132 نفر خواهد رسید.  (56)  بویژه وضعیت ترک های به قتل رسیده از وضعیت ارمنی هایی که در اثنای تهجیر زندگی خود را از دست دادند، بسیار متفاوت است.  بخش اعظم تلفات ارمنی ها در نتیجه  امراض مسری و شرایط راهها    زندگی خود را از دست دادند، ولی ترک هایی که بوسیله ارمنی ها بقتل رسیدند، قربانی یک حمله نژاد پرستانه و در زیر شکنجه های سنگین نابود شدند.  (57)      

تصویر 19

ترک هایی که بوسیله ارمنی ها با بستن پاهایشان به سرهایشان، در قارص به قتل رسده اند

ترک هایی که برای فرار از قتل عام ارمنی ها مجبور به کوچ شدند

علاوه بر آنهایی که بقتل رسیدند، بخش مهمی از جمعیت ترک مناطقی که در معرض ظلم ارمنی ها بودند، برای رهایی از قتل عام، مجبور به ترک سرزمین های خود شده و به وضعیت پناهنده دچار گردیدند.  پروفسور جاستین مک کارتی، در ارزیابی خود در مورد آمار جمعیت، وضعیت پناهندگان ترک نسبت به مناطق را در جدول زیر نشان داده است.  (58)

در آرشیو مدیریت کل نخست وزیری جمهوری ترکیه  در سندی به تاریخ 7 ژوئن 1919 می نویسد: "بیش از یک میلیون ترک و مسلمان که از شرایط سلامتی و زندگی و حمایت دولتی محروم بودند، مجبور شدند که از ایالات ارضروم، طرابوزان، بیتلیس، وان و بخش ارسینجان به مناطق مرکزی کوچ کنند. در نتیجه تشدید حملات و کوچ ها 701.166 نفر جان خود را از دست دادند.  این تعداد براساس ارقام رسمی حکومتی تثبت شده اند، و اگر، تخمینن حدود 300.000 نفر دیگر از جمعیت مسلمان که خارج از ارقام رسمی مانده اند به این تعداد اضافه نمائیم، از مردم چهار ایالت و یک بخش، در اثنای کوچ تعداد تلفات به یک میلیون می رسد".   (59)

اگر دقت شود، در این سند فقط از کوچ کنندگان چهار ایالت و یک بخش سخن می رود.  اگر کوچندگان دیگر ایالات را نیز اضافه کنیم، تعداد آنها از 1.5 میلیون می گذرد.  چنان که در نسخه روزنامه "تصویر افکار"به تاریخ 11 مه 1919، ایالاتی که بوسیله ارتش های روس و پیش قراولان ارمنی تصرف شدند تعداد کوچندگان ترک را 1.604.031 نفر می نویسد.  (60)  تعداد 701.166 نفر آنان به هنگام فرار از تسلط روس ها و مظالم ارمنی ها زندگی خود را از دست دادند.  تلفات ترک ها در این سند با  تلفات سندی که به تاریخ 7 ژوئن 1919 مدیریت کل آرشیو نخست وزیری جمهوری ترکیه به آن اشاره شد، کاملا تطبیق می کند.  تعدادی که مجبور به کوچ شدند 69.50%  جمعیت منطقه را تشکیل می دهند.  ولی این تعداد، فقط تلفات ترک ها در حین کوچ است.   اگر به این ارقام، تعدادی را که در مناطق زندگی شان بوسیله ارمنی ها به قتل رسیدند و در اسناد عثمانی، شناسایی هویت قاتل و مقتولین و شیوه قتل شان به تفصیل داده شده است، یعنی 518.105 ترک در آناتولی و 413.000 ترک و مسلمان قتل عام شده در قفقاز توسط ارمنی ها را نیز اضافه کنیم، تعداد ترک و مسلمان به قتل رسیده به رقم 1.931.105 می رسد.

تصویر 20

سند به تاریخ 7 ژوئن 1919 که در آرشیو عثمانی نخست وزیری است

"بروس فین"  Bruce Fein مشاور حقوقی رئیس جمهور سابق آمریکا رونالد ریگان می نویسد:  "کاخ سفید در سال 1981 تحقیقاتی انجام داد  طبق این تحقیقات روش شد که ارمنی ها بیش از 2 میلیون ترک را به قتل رسانده اند.  اگر ترک هایی که بر اثر اشغال سرزمین هایشان و برای فرار از قتل عام مجبور به ترک سرزمین شان شدند را نیز به این تعداد اضافه کنیم، تلفات ترک ها در جنگ جهانی اول ( فقط در جبهه شرق) به 2.4000.000 نفر می رسد.  ارمنی ها آرشیو های خود را باز نمی کنند، زیرا نمی خواهند که این حقیقت فاش شود. ....  در این جا موضوع اصلی خیانت ارمنی هاست.  دولت عثمانی از خود دفاع کرد....  بویژه ارمنی هایی که در آمریکا زندگی می کنند، با دروغ نسل کشی منافع بزرگی بدست می آورند.  حکومت آمریکا نیز از آنجائی که در این  مورد پول های بزرگی رد و بدل می شود نمی خواهد با ارمنی ها مقابله کند.   ارمنی ها با  سماجت آرشیو های خود را باز نمی کنند، زیرا نمی خواهند سودهایی را که  از چرخه دروغ نسل کشی  بدست می آورند از دست بدهند.  لحظه ای که آرشیو ها باز شوند، حقیقت آشکار خواهد شد...".  (61)  بروس فین با تحقیقات خود، ارقام دقیق تلفات ترک ها در جنگ جهانی اول که بوسیله ارمنی ها به قتل رسیده اند را بیان کرده است.

مقایسه تلفات ترک و ارمنی و هدف ارضی ارمنستان

با مقایسه تعداد ارمنی های مشمول کوچ و تعداد تلفات ترک و مسلمانانی که بر اثر  اشغال روس و قتل عام ارمنی مجبور به ترک سرزمین خود شدند، تابلوی زیر بدست می آید:

این تعداد شامل 413.000 نفر ترک، و ترک ها و مسلمانان می شود که در قفقاز به قتل رسیدند.

* از این تعداد 1.000.000 نفر در اثنای فرار از اشغال روس و مظالم ارمنی ها در راه ها جان خود را از دست دادند، 518.105 نفر  (طبق اسناد) از طرف ارمنی ها در مناطق زندگی خود به قتل رسیدند، و 413.000 نفر ترک ها و مسلمانانی هستند که در  قفقاز به قتل رسیدند.

تمامی اطلاعات که در فوق با اسناد به میان گذاشته شد، نشان می دهد که در اثنای جنگ جهانی اول و سال های بعد از آن، تعداد ترک ها و مسلمانانی که در جنگ، کوچ و قتل عام های ارمنی زندگی خود را از دست دادند بسیار بیشتر از تعداد ارمنی هایی است که در اثنای کوچ زندگی خود را از دست دادند. ولی ارمنی ها که در ایفای نقش مظلوم بسیار ماهرند، قربانیان جنگ جهانی اول خود را هر روز افزایش داده و کشورهایی که در پارلمان های خود در مورد ادعاهای ارمنی لایحه تصویب می کنند، نیز ارقام ارمنی را اساس قرار می دهند.

در این مورد پروفسور جاستین مک کارتی می گوید، تعداد ارمنی های آناتولی در آن دوران 750.000 نفر بوده است، که قسمت اعظم آنها نیز قبل از جنگ جهانی اول به کشورهای دیگر مهاجرت کرده بودند.  ولی بدون توجه به این واقعیت، حتی اگر فرض کنیم که ترک ها تمامی ارمنی های آناتولی را، که آنها ادعا می کنند ترک ها 1.500.000 ارمنی را به قتل رساندند، در آن صورت میبایستی ترک ها ارمنی ها دوبار به قتل رسانده باشند، و اینکار امکان ناپذیر بوده است.  (62)

ارمنی ها بعد از جنگ جهانی اول نیز به قتل عام ترک ها ادامه دادند.   طبق "متارکه موندروس" (30 اکتبر 1918) که ارتش ترکیه به مرزهای  1914 عقب نشینی می کند، ارمنی ها این را فرصتی دانسته و در اطراف قارص 38 دهکده را ویران کرده و آتش می زنند و 14.620 نفر را نیز به قتل می رسانند.  به دنبال قتل 11.000 ترک در منطقه "ساری قامیش"، مجلس بزرگ ملی ترکیه" (در آنکارا) اعلام بسیج کرده  و تحت فرماندهی ژنرال "کاظم کارا بکیر"ارتش ترکیه در مدت کوتاهی ساری قامیش، قارص و گومروGümrü را تصرف می کند و بدنبال آن ارمنی ها درخواست آتش بس کرده  و در نتیجه در 3 دسامبر 1920 "قرار داد صلح گومرو"با دولت ارمنستان منعقد می شود.

بعد از پیروزی گومرو با میانجیگری روسیه شوروی، بین حکومت ترکیه و 3 جمهوری  شوروی آذربایجان، گرجستان و ارمنستان در تاریخ 3 اکتبر 1921 "معاهده  قارص"امضاء می شود.  قبل از آن در 16 مارس 1921 بین جمهوری ترکیه و شوروی قرار داد مسکو امضاء شده بود که در مورد هر سه جمهوری نافذ بوده است.  ولی پارلمان ارمنستان در 6 دسامبر 1989 با لغو قرارداد مسکو که مرزهای ترکیه و ارمنستان را تعیین می کرد، اعلام نمود که مرزهای ترکیه - ارمنستان را برسمیت نمی شناسد.

در حال حاضر ارمنستان مرزهای ترکیه را به رسمیت نمی شناسد و در اعلامیه استقلال خود، 19 ایالت ترکیه را بعنوان "ارمنستان غربی"  در داخل مرزهای ارمنستان نشان می دهد.  در سرفصل قانون اساسی ارمنستان عبارت، "خلق ارمنی، اعلامیه استقلال ارمنستان، دولت ارمنستان، و روح ملی ارمنی را اصول اساسی خود قبول می کند"، نوشته شده است.  در ماده 13 نیز، عبارت آرم جمهوری ارمنستان، از "کوه آغری" (آرارات) و کشتی نوح  و آرم چهار پادشاهی ارمنی تشکیل می شود"، جای گرفته است.

سوء قصد ها به جان دیپلمات های ترک

ارمنی ها 10 سال قبل از کوچ اجباری با سوء قصد به عبدالحمید دوم، قتل دولت مردان ترک را آغاز کردند.  بعدها، طلعت پاشا، سعید حالیم پاشا، بهاالدین شاکر، جمال عظمی، جمال پاشا، انور پاشا را بقتل رسانده و اقدامی نیز برای سوء قصد به جان آتاترک کرده بودند.  بعد از سال 1973 آغاز به سوءقصد علیه دیپلمات های و کارمندانی که در نمایندگی های خارجی جمهوری ترکیه و دیگر مامورینی که برای حکومت کار می کردند، نمودند، و در این رابطه 110 حمله تروریستی سازمان دادند.

در 27 ژانویه 1973 سرکنسول ترکیه در لوس آنجلس "محمد بایدار"، و کنسول شهر سانتاباربار "بهادر امیر"توسط یک ارمنی به قتل می رسد.  در این دوران بر اثر حملات ارمنی ها در 21 کشور و 38 شهر جهان، 42 ترک و 4 خارجی به قتل رسیده و 15 ترک و 66 خارجی نیز زخمی می شوند.

تصویر 21

دیپلمات های ترک و نزدیکان آنان که بوسیله ارمنی ها بقتل رسیدند

اقدامات تهدید و ترور های ارمنی علیه نمایندگان مجلس خارجی و مورخین

ارمنی ها علاوه بر سوء قصد علیه دیپلمات های ترک، نمایندگان پارلمان و  آکادمیسین های کشورهای خارجی را نیز تحت فشار و تهدید قرار می دهند.  در سال 1987 گزارش Vandemeulebrouke  که بر اساس قرار "باصطلاح نسل کشی"پارلمان اروپا تنظیم شده بود، علی رغم اینکه توسط کمیته سیاسی پارلمان اروپا رد شده بود، ولی بعلت فشار و تهدید ارمنی ها بطور غیراصولی دوباره در دستور کار مجمع عمومی پارلمان اروپا قرار گرفته  و قبول می شود.  عضو آلمانی پارلمان Wedekind که در اثنای اجلاس سخن رانی کرده بود، به علت اینکه با اسلحه مورد تهدید قرار گرفته بود، اعلام  می کند که تحت چنین شرایطی نمی تواند چنین اجلاسی برگزار شود.  (63)  ارمنی ها اقدامات و تهدید های مشابهی را در مورد طرح تصمیمات مربوط به مسئله ارمنی را در همه پارلمان ها اجرا می کنند. 

گروه روشنفکر دیگری که تحت فشار و تهدید ارمنی ها قرار می گیرند، آکادمیسین های خارجی بویژه مورخین هستند.  در سال 1984 که 69 مورخ خارجی در مورد ادعاهای بی پایه و غیر حقیقی نسل کشی اعلامیه ای صادر کرده بودند، امضاء کنندگان اعلامیه، توسط ارمنی ها مورد تهدید قرار گرفتند. ارمنی ها تلاش می کردند تا محققین دیگری را که در خصوص مسئله ارمنی تحقیق می کنند به طرق مختلف وادار به سکوت نمایند.  علیه پروفسور Heath Lowry که به سفارت ترکیه  خدمات مشاوره ای می داد، به کمپین رسانه ای دست زدند.  علیه پروفسور "برنار لوئیس" Bernard Lewis به دادگاه شکایت کردند، که براساس تحقیقاتش گفته بود که ادعای نسل کشی ارمنی حقیقت ندارد.  آنها دست به اقداماتی برای اخراج پروفسور جاستین مک کارتی از دانشگاهی که در آنجا تدریس می کرد، کردند.  (64)  پروفسور "استاندفورد جی. شاو"  Standford J. Shaw  که اعلام کرده بود چیزی بنام نسل کشی علیه ارمنی ها بوقوع نپیوسته است، مورد تهدید قرار گرفته و نامه های تهدید آمیز دریافت می کند، کلاس های درس اش مورد هجوم ارمنی ها قرار می گیرد و خانه اش در لوس آنجلس با بمب مورد حمله قرار می گیرد.  او از ترس جان مجبور به پناهنده شدن به ترکیه می شود. (65)  به چند نمونه ی ساده ای که در بالا به آنها اشاره  شد، نشان می دهد که ارمنی ها حتی به بلوغ رو در رو شدن  با  واقعیات نیز نرسیده اند.

ارمنی ها نسل جدیدی که از ترک ها و ترکیه متنفرند، تربیت می کنند

ارمنی ها به جعل حقایق بسنده نکرده، بلکه نسل های جدید خود را نیز بعنوان دشمن ترک ها تربیت می کنند.  کودکان 5 ساله را به موزه های نسل کشی در ایروان برده، با اسناد جعلی، با تصاویر جعلی و وسایل سمعی و بصری مغزشویی می کنند.

ترکیه در چارچوب قرارهای"کمیته برچیدن تبعیض نژادی برای متوقف کردن گفتمان نفرت"سازمان ملل و معیارهایی که سازمان یونسکو برای برچیدن پیش داوری های نژادی تعیین کرده است، حتی گفتمان هایی که می توانست به کشورها و گروه های نژادی دیگر  آسیب برساند، از برنامه آموزشی خود تماما حذف کرده است.  در حالی که کتاب های درسی ارمنی علاوه بر ادعاهای بی پایه علیه ترک ها، مملو از گفتمان ناسزا و تحقیر و نفرت علیه ترک هاست.  (66)  وارد کردن ادعاهای بی پایه و تحقیر آمیز ارمنی ها در برنامه های درسی خود علیه ترک ها توسط بسیاری از کشورهایی که باصطلاح دوست ترکیه هستند، نوعی انجماد عقل است.   ارمنی ها به کودکان کلاس های ابتدائی یاد می دهند که چگونه از روی پرچم ترکیه رژه  بروند.  عکس زیر برای نشان دادن چنین برخورد هایی به اندازه  کافی گویاست.

تصویر 22

پس گفتار

ارمنی های عثمانی قبل از جنگ جهانی اول و در اثنای جنگ دست به عصیان زده و به صف دشمن پیوستند.  بعنوان پیش قراول ارتش بلغار، روس، انگلیس و فرانسه، با ارتش ترک جنگیدند، و بخشی از آنها نیز با تشکیل باندهای مسلح، مردم بیگناه غیر نظامی را بقتل رساندند.  اعمال مورد بحث ارمنی ها، چه در آن دوران و چه در دوران کنونی در قانون جزایی دولت ها بعنوان خیانت به وطن تلقی شده و کسانی را که چنین جنایاتی را مرتکب شوند، طبق قوانین کشورها در حق آنها مجازات اعدام پیش بینی شده است.  علی رغم این واقعیت، دولت عثمانی در بیشتر مواقع ارمنی های عصیانگر را مورد عفو قرار داده، ولی عفو شدگان، باز دست به عصیان زده و به نفع ارتش های دشمن فعالیت کرده و قتل عام مردم غیرنظامی را ادامه دادند.  وقتی عصیان های ارمنی به ابعاد تاثیر در نتیجه جنگ می رسد و قتل عام مردم غیرنظامی آغاز به تغییر ترکیب جمعیتی منطقه می کند، دولت عثمانی ارمنی های عصیانگر را که هدف شان ایجاد ارمنستان مستقل بود در داخل سرزمین تحت حاکمیت خود به مناطقی که دور از  مناطق جنگی بود، کوچ  می دهد.

در رابطه با تلفات ارمنی ها هر روز اخبار، کتاب ها و فیلم های زیادی منتشر شده و  حق به جانب بودن دولت عثمانی و اعمال تهجیر علیه ارمنی ها بعنوان نسل کشی ارائه می شود، ولی درباره  قتل عام های دسته جمعی علیه ترک ها که ماهیت نسل کشی دارند و ترک هایی که برای فرار از مظالم ارمنی ها مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده و در این اثناء زندگی خود را از دست دادند، هیچ چیز گفته نمی شود.

طبق گزارشات دیپلمات های خارجی، از مجموع 438.758 ارمنی، که مشمول کوچ اجباری شدند  386.148  نفر (82%) آنان به مقصد (به مکان هایی که قبلا تعیین شده بودند) رسیدند.  در مقابل 56.610 ارمنی که در اثنای کوچ زندگی خود را دست دادند، 518.105 نفر ترک ، یعنی 9 برابر تلفات ارمنی ها، فقط در آناتولی جان خود را از دست دادند، و 413.000 ، یعنی، 7 برابر تلفات ارمنی، ترک و مسلمان نیز در ماورای قفقاز بوسیله ارمنی ها به قتل رسیدند.

ترک هایی که از مظالم ارمنی ها مجبور به  ترک سرزمین خود شدند، در مقابل مشمولین کوچ ارمنی ( 438.158 )، 3.5 برابر  (1.604.038) بیشتر بودند، و دو سوم آنان (1.000.000) در اثنای ترک سرزمین خود جان شان را از دست دادند.  اگر به این تعداد، تعدادی که در سرزمین خود بوسیله ارمنی ها قتل عام شدند، اضافه شود، رقم ترک های بقتل رسیده به 2 میلیون نفر می رسد.

ولی ارمنی ها که در تحریف واقعیات بسیار موفق هستند، برای باورندان جامعه بین المللی در مورد دروغ نسل کشی ترک ها علیه ارمنی ها با مشکل زیادی روبرو نمی شوند.  ارمنی ها، تعداد آنهایی که در اثنای کوچ اجباری زندگی خود را از دست دادند  بتدریج بیشتر کرده و نسل های جدید را بعنوان دشمنان ترک تربیت می کنند.

بخشی از کشورهای خارجی نیز که  آماده باور کردن هستند این دروغ را اساس قرار داده و خود را بجای مورخ  گذاشته و در پارلمان های خود تصمیماتی مربوط به قبول نسل کشی کردن ترک ها  می گیرند.  در کتاب های درسی به ادعاهای بی پایه ارمنی جای داده و انکار نسل کشی را با تدوین قوانینی جرم تلقی می کنند.  این برخورد بسیار غیر منصفانه علیه ملت ترک است که در طول تاریخ، راستی، مرحمت و اخلاق جنگی اش مورد قبول و تقدیر حتی دشمنان شان نیز قرار گرفته است.  کشورهایی که از تزهای بی پایه ارمنی حمایت می کنند، نباید به واقعیات تاریخی که در بین سال های 1922-1912 در آناتولی اتفاق افتاده است بی تفاوت بمانند و بایستی به این موضع غیر عادلانه خود پایان دهند.

منابع:

1 - Urfalı Mateos, “ Vekayiname (952 – 1136) ve Papaz Grigo,un Zeyli (1131- 1162), çeviren: Hrant D. Ndreasyan, Ankara, 1978,s.171

2 -  Salih Yılmaz, “Ermenistan Cumhuriyeti,nde Okutulan 10. Sınıf  Ders Kitabında Türkler Aleyhine ifadeler ve Sözde Ermeni Soykırımı”, Turk Dunyasi Arastirmalari, Sayi: 177, Aralik 2008, s. 112

3-  Aide- Memorie Sur Les Droits Des Minoritis En Turquie Aux Representats Des Members De La Societe Des nations, Association Nationale Ottomone Pour La Societe Des Nations, Contanttinople,1922,s.13 – 14

4 - Livre Bleu du Governement Britannique Concernant le Traitment  Des Armeniens Dans La emire Ottoman, 1915 – 1916 (Mavi Kitap).

5 -  Gnkur.   Atase Arsivi   No:  ½ Kls: 528, Dos: 2061,Fih: 21 – 18, No:4/3671: Aram Turabian, Les Volontaries Armeniens Sous Les Drapaux Francias, Marceilles, 1917, s.6

6 - Ermeni Komitelerinin Amaçları ve İhtilal Hareketleri, Genelkurmay askeri Tarihi ve Stratejik Etütler Baskanlığı Yayınları, Ankara 2003, s.164

7 -   Azmi Suslu, Ermeniler ve 1915 Tehcir Olayı, Yüzüncü yıl Üniversitesi Rektörlüğü yayınlları No: 5, Ankara, s. 149 – 150: British Forien Office Papers, Public Record Office, Nu:371/6556/E.2730/800/44

8 -   Suslu, age, s.149 – 150: yusuf Halacoglu, Ermeni tehciri ve Göçler (1914 - 1918)”, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Sayı 90, Ankara, s.62 - 63

9 -  Yusuf Halaçoğlu, “Ermeni tehciri ve Göçler (1914 -1918)”, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Sayı 90, Ankara, 2001, s.66; Dahiliye Nezareti Şifre Kalemi: No: 55- 291,55-341, 55 A /17, 55-A/77 ,55-A135, 57/110

10 -  Halacoglu, age, s.66 – 67;  Dahiliye Nezareti Sifre Kalemi: No: 55-A/17, 53/305

11 - -Bulent Bakar, “Ermeni Tehciri” Ataturk Arastirmalari Merkezi, Ankara,2009, s. 200-212

12 – Halaçoğlu, age, s.58; Dahiliye Nezareti Umum Müdürlüğü 2.Şube; Nr; 2D/13

13 – US Archives NARA 867.4016/193 Copy No: 484

14 - Dahiliye Nezareti Şifre Kalemi: No. 54-A/226 ; Halaçoğlu, age, s.67-68

15 -  Esat Uras, Tarite Ermeniler ve Ermeni Meselesi, Türkiye Matbaacılık ve Gaztecilik A.O,Belge Yayınları, İstanbul,1987, s. 136 - 143

16 -  Halaçoğlu,age, s.72 – 77; Dahiliye Nezareti Emniyet Umum Müdürlüğü 2. Şube Arşivi 68/71, 68/80 – 83 – 84, 68/101,57/110

17 -  Hikmet Özdemir, Kemal Çicek, Ömer Turan, Ramazan Çalik, Yusuf Halaçoğlu, Ermeniler: Sürgün ve Göc, Türk Tarih Kurumu Yayınları,Ankara, 2004, s.75; US Archives NARA 867.48/271: Ek310

18 -  Suslu,Ermeniler ve 1915 Tehcir Olayı, age, s. 147; Diş işleri Bakanlığı Arşivi, Hazine -i Evrak,Karton 178, Dosya:23

19 - Halaçoğlu, Ermeni Tehciri ve Gerçekler.., age, s.81-82

20 - Dahiliye Nezareti Şifre Kalemi, Şifre No: 57/273 ,58/161,60/190

21- Halaçoğlu, Ermeni Tehciri ve Gerçekler.., age, s.81

22 - Dahiliye Nezareti Şifre Kalemi, Şifre No: 62/21 (Ek-30)

23- Basbakanlık Osmanlı Arşivi, Bab- i ali Evrak Odası,Şifre No:341055

24- Özdemir “v.d”,age,s.141

25- US Archives, NARA; T1192,Roll 4,860J.01/431; Ozdemir “v.d”,age,s.137

26 - Mehmet Perinçek,”Rus Devlet Arşivlerinden 150 Belgede Ermeni meselesi” Kırmızı Kedi Yayınevi, İstanbul,2012, s.228, Belge No:100; İrandust, Dvijusie Sili Kemalistskoy Revolyutsii, Gosudarstvenoe izdatelstvo, Moskova-Leningrad, 1928, s. 67-69 vd,.

27 - Özdemir “v.d”,age,s.140; The New Year East,Volume 6, Nu 7, Ocak 1920,s.28

28 - Susan Ertürk, 1. Balkan Savaşı,nda Bulgar Ordusundaki Anadolu Ermenileri, Turk Dünyasi Incelemeleri Dergisi / Jurnal of Turkish World Studies, XII/2 (Kış 2012), s. 28

29 - Zafer Çakmak, Mondros Mütarikesi Sonrası Ermeni - Rum İşbirligi, Firat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt: 16, Sayı: 2,, Elaziğ-2006, Sayfa; 121- 140

30 - Mehmet Perinçek,”Rus Devlet Arşivlerinden 150 Belgede Ermeni meselesi”, age, s. 141,Belge No: 55; RGVIA Fond 2100, liste 1, Dosya 558, Yaprk 172

31 - Türkkaya Ataöv, “An Armenian Source: Hovannes Kachaznuni”, Ankara Üniversity, Faculty of Political sciences,Ankara, 1985, s.3-13

32 - Ovanes Kacaznuni, “Taşnak Patisinin Yapacağı Bir Şey Yok”, Kaynak yayınları, İstanbul, 2005, s. 4-5; “The Armenian Revolutionary Federation (Dashnaksoution) Has Nothing To Do Any More”, The Armenian Information service”, New York,1955

33 - British Forien Office Papers, Public Record office Nu: 371/6504: Craige, British charge d, Affaires et Washington, to Lord Curzon, No:722 of July 13, 1921

34 - Uluç Gürkan, “Malta Yargılanması, Özgün Ingiliz Belgeleriyle” Kaynak Yayınları,İstanbul,2014

35 - Nurşen Mazici, “ABD,nin Güney Kafkasya Politikasi olarak Ermeni Sorunu”, Pozitif Yayınları, İstanbul, 2005, s.54

36 - Şenol Kantarci, “Amerika Birlesik Devletlerinde Ermeniler ve Ermeni Lobisi”, Aktuel Yayinlari, Istanbul,2004, s.56-57

37 - Mazici, age, s.56-57

38 - Osmanlı Arşivi, Hariciye Nezareti, Mütareke,No:43/17(EK-xx)

39 - Kamer Kasım, Turkish - Armenian Reconciliation Commission: Missed Opportiunity, Ermeni Ara’trrmalarr Enstitgsg Dergisi,Sayr 4, Aralrk 20001, Ocak - “Şubat 2002

40 – Inanc Atılgan - Garabet Mumdjian, “Archival Ducuments of  The Viennese Armenian - Turkish Platform”, Bentley University Academic Center, Los Angles, California, 2009, s.22-23

41 – Diplomatik Gözlem: http://www.diplomatik gözlem.com/TR/belge/1-6082,Erişim:2 Şubat 2010

42 - Sükrü Server Aya, “Preposterous Paradoxes of Ambassador Morgenttau”, Belfast,2013,s. 11-15-182

43 - Heath Lowry, “ The story Behind Ambassador Morgenthaus,s Story” , The Isis Press , Istanbul,1990

44 - Guenter Lewy, Ermeni Sorununu Yeniden Tartişmak”, Ermeni Araştırmaları, Sayı 18, Ankara, Yaz 2005

45 - Şinasi Orel and Süryya Yuüe, “The Talat Pasa Telgrams, Historial Facts or Armenian Fiction? , Nicosia, 1983

46 - Orly saldırisı Davası (19 Şubat - 2 Mart 1985), Şahit ve Avukat  beyanları, Ankara Üniversitesi, Siyasal bilgiler Fakültesi, Ankara 1985, s. 42

47-  Eric jan Zürcher, “Turkey: A Modern History”, London, 1997, s. 121

48 - Türkkaya  Ataöv, “Hitler and The Armenian Question”, Ankara University Faculty of  Political Sciences, Ankara, 1984, s. 42

49 - Orly saldırısı Davası (19 Şubat - 2 Mart 1985), Şahit ve Avukat  beyanları, Ankara Üniversitesi, Siyasal bilgiler Fakültesi, Ankara 1985, s. 46

50 - Şenol Kantarci, “Ermenilerce Atatürk,e Atfedilen Sözler ve Divan-i Örfi ile Ermeni Teröristleri Tarafından Şehit Edinenlere Atatürkun Gösterdiği İlgi”, Ermeni Araştirmaları Derneği, Sayı; 4, s. 92-12, Ankara,2002

51 - Orly Saldırısı Davası, age,s.47

52 - Ataöv Türkkaya, An Armenian Falsification, Sevinc Matbaasi, Ankara,1985, s. 16-19

53 - T.C. Başbakanlık Basın yayın ve Enformasyon Genel Müdürlüğü, “Bir Ermeni Sahtekarlığı Daha”, Gun Seher Gaztesi, Baku,30 Ekim 2007

54 - Justin McCarthy, “Ölüm ve Sürgün” , Çeviren: Bige Umar, İnkilap Yayınları, Ankara 1995, s. 273; Haluk Selvi,”Geçmişten Günümüze ermeni Sorunu ve Avrupa”, Sakarya Üniversitesi, Turk- Ermeni İlişkileri Araştırma Merkezi yayanı, sakarya,2006, s. 102

55 - McCarthy, age, s. 380 McCarthy

56 - McCarthy, Ölüm ve Sürgün, age, s. 265

57 - Enver Konukçu, “Ermenilerin yeşılyayla,daki Türk Soykırımı (11-12 Mart 1918)”, Atatürk Üniversitesi Rektörlüğü yayıni No: 674,Ankara,1990,s. 18-26-57-68-91-93

58 - McCarthy, Ölüm ve Sürgün, age, s.265

59 -  Başbakanlık Osmanlı Arşivi Hariciye Nezareti Siyasi Kısmı: 2487/10, 8N. 1337 (7 Haziran 1919)

60 - Ömer Lütfi Taşcxıoğlu, “Belgelere göre Türk- Ermeni İlişkilerinde Katliam ve Soykırım İddialari”, Gazi Üniversitesi sosyal Bilimler Enstitüsü Doktora Tezi, 24 Haziran 2014, s. 276-277;  Tuncay Öğun, unutulmuş Bir Göç Ttrajedisi Vilayet-i Şarkiye Mültecileri (1915-1923)” Babil yayıncılık,Ankara,2004,s.37; “Müslüman Mühacirler”, Tasvir-i afkar,11 Mayrs 1919,s. 2

61 - Bruce Fein, “Lies, Damn Lies Armenian Death”, Hoffpost World, June 4.2009

62 - Justin McCarthy, “Turkish-Armenian Relation”,TASAM 3. Dunya Forumu, Trakya Üniversitesi, Edirne,29 Mayıs 2014

63 - Pulat Tacar,Avrupa Parlamentosunun 1987 yılında  Aldığı, Ermeni Araştırmaları  18, yaz 2005, Sayı

64 - Justin McCarthy, Bırakın Tarihçiler Karar  Versin, Ermeni Araştırmaları, sayı 1, Mart- Nisan-Mayıs 2001 

65 - Vefat eden Bilim Adamları, Ermeni Araştimalari, Sayı; 23-24,2006

66 - Yılmaz, Ermenistan Cuhuriyeti,nde Okutulan 10. Sınıf tarih Ders Kitabında Türkler Aleyhinde Ifadeler .. age, s. 116-129

 ----------