آنچە از اعتراضات آبان ماە می توان آموخت

بعلت قطع اینترنت، بستەترشدن فضای رسانەای و سرکوب لجام گسیختەتر، تعقیب آنچە در ایران در این روزهای لبریز از اعتراض می گذرد بسیار مشکل شدەاست، اما آنچە واضح است وجود یک طغیان تودەای است کە در نوع خود در عمر جمهوری اسلامی بی نظیر است.

 

مردم علیە چگونگی ادارە مملکت و سیاستهای جاری نظام حاکم بپاخاستند و خواهان تجدید نظر در سیستم ادارە کشور شدند، امری کە با واکنش شدید حاکمان روبروشد و چماق را بجای مدارا برگزیدند، و با بەخون غلتانیدن مردم نشان دادند کە از عقل سلیم کمتر برخوردارند و تنها زبان زور و خون را علیە مردم بپاخاستە می فهمند.

 

اما فراتر از چگونگی برخورد حاکمان، آنچە در شکل اعتراضات خود را نشان داد بروز آن در شکل گروههای چند صد نفرە و یا چند هزار نفرە با قدرت تحرک بالا بود کە سرکوب آن را برای نیروهای امنیتی بشدت دشوار می کرد. تحرکی کە از طرف دیگر بە بخشی از نیروهای امنیتی بیشتر این فرصت را می داد تا با آتش زدن اموال عمومی در کنار بخشی از تظاهرات کنندگان کە حال یا از روی برنامە و یا از سر خشم بە همان کار دست زدند بکل توانستند منطق اعتراض را از کانال اصلی خود منحرف کنند و بهانە بیشتری بە دست نیروهای سرکوبگر بدهند تا با خیال راحت تری بە سرکوب معترضان بپردازند. همچنین عدم فراروئی تظاهرات بە جمعیتهای میلیونی متمرکز کە می توانستند در صفوف متمرکز و آرام با اعتماد بنفس بیشتری حرکت کنند و از جرات اقدام سرکوبگران بیشتر بکاهند نیز عامل دیگری در توان دهی بە نیروهای امنیتی بود. جمعیتهای میلیونی متمرکز و بهم پیوستە در صفوف منسجم همچنین می توانست از اغتشاش گرانی کە بدنبال اهداف دیگری بودند جلوگیری بعمل بیاورد و در کل یک اعتراض مدنی، صلح آمیز و مسالمت آمیز را بمنصە ظهور برساند. در واقع عقب نشینی ماشین سرکوب رژیم با این حضور میلیونی امکان پذیر است و حتی با همین شکل حضور است کە می توان در صفوف حاکمان و بویژە نیروهای امنیتی شکاف انداخت و بخش مهمی از آنان را بخود جلب کرد.

 

مردم ایران از توان مدنی بالا و نسبتا خوبی برای ارائە وجود خود برخوردارند، و حضور در خیابان بشکل مسالمت آمیز می تواند بخشی از این توان و ظرفیت باشد. جذب طبقات و لایەهای بیشتری از مردم بە صفوف اعتراضات، در گستردەترین وجوە خود تنها از همین طریق ممکن است.