حق تحصیل به زبان مادری

مقدمه

قصد این نوشته بررسی جنبه های زبانشناختی ، روانشناختی و تاریخی تحصیل بزبان مادری نیست ،مباحث علمی دراین عرصه ها درآثارآکادمیک پذیرفته شده دردنیا فراوان است . مساله زبان درایران یک امر کاملا سیاسی است و بهمین جهت دراین مختصر ابتدا به سیاستهای فرهنگی غلط جمهوری اسلامی از جمله مخالفت آن با آموزش بزبان مادری اشاره می گردد وآنگاه مواضع متداول درایران و مواضع سیاسی اوپوزیسیون جمهوری اسلامی دررابطه با همین موضوع نقد می شود.

1 – جمهوری اسلامی و آموزش بزبان مادری

سی وشش سال است که سران جمهوری اسلامی بمناسبت سالگرد انقلاب ضد سلطنتی هرسال بمدت ده روز که آنرا دهه فجر می نامند تبلیغات اغراق آمیز ترتیب می دهند ودرباره دستاوردهای جمهوری اسلامی سخن سرائی می کنند وازکاه کوه می سازند اما جالب است که حتی قدرتمند ترین این تبلیغاتچی ها هم در بررسی عملکرد رژیم جرعت نمی کنند از اصول اجرا نشده قانون اساسی مورد قبول خودشان حرف بزنند زیرا آن بخش ازاصول قانون اساسی که به حقوق ملت مربوط است ودر روز های پرتب وتاب اوایل انقلاب وصرفا از روی مصلحت روحانیون درقانون اساسی گنجانده شده اند ، درطول عمر جمهوری اسلامی مسکوت مانده اند. یکی ازاین اصول معوقه  اصل پانزدهم قانون اساسی است که مساله زبانهای غیر فارسی را چنین فرموله کرده است:

«زبان و خط رسمی ومشترک مردم ایران فارسی است.اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید به این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی درمطبوعات ورسانه های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس در کنار زبان فارسی آزاد است».

آموزش بزبان مادری جزو حقوق فطری واولیه هرانسان است . سال هاست که دانشمندان و زبان شناسان به شکل گیری شخصیت هرانسان و رشد وتکامل اوازطریق آموزش بزبان مادری اش تاکید دارند و بهمین جهت است که یونسکو (سازمان آموزشی ،علمی وفرهنگی سازمان ملل متحد)به همه دولت های عضو توصیه می کند که زبان مادری را پایه آموزش عمومی قرار بدهند و درهمین رابطه تا بحال دهها مصوبه وقطعنامه از طرف مجمع عمومی سازمان ملل متحد، یونسکو واتحادیه اروپا صادر شده وتمام دولتها ملزم به حفظ زبان های موجود وآموزش و پرورش بزبان مادری شده اند از جمله معروفترین این بیانیه ها می توان به میثاق بین المللی حقوق مدنی وسیاسی مصوب 16 دسامبر 1966و اعلامیه حقوق افراد متعلق به اقلیتهای ملی و دینی و اعلامیه جهانی حقوق زبانی مصوب 18 دسامبر 1992 مجمع عمومی سازمان ملل متحد و همچنین به منشور زبان مادری مصوب 1996 یونسکو اشاره کرد.

ازسال 1999 با درخواست بنگلادش ، ازطرف سازمان ملل متحد روز بیست ویکم ماه فوریه « روز جهانی زبان مادری» اعلام شده است ودبیر کل یونسکوهرسال بمناسبت روز جهانی زبان مادری بیانیه ای صادر می کند وازدولتهای عضو می خواهد که به حفظ زبان های موجود وآموزش بزبان مادری اقدام نمایند .

مراکز علمی وآموزشی و وزارتخانه های مسئول درامرآموزش درسراسردنیا درروزجهانی زبان مادری ، برای بزرگداشت این روز با تشکیل کنفرانس وانتشاراسناد ،اهمیت و ضرورت آموزش بزبان مادری را با استدلال های علمی یا آوری می کنند وآنرا مناسب ترین وسیله برای غلبه برعقب ماندگی و رشد استعداد های انسانها معرفی می نمایند اما درایران مسئولان امور هیچ گوش شنوائی  باین مسائل ندارند وبا اینکه جمهوری اسلامی تمامی مصوبه ها وقطعنامه های سازمان ملل و یونسکو را در باره آموزش بزبان مادری امضاء کرده است ولی حاضر به انجام تعهدات بین المللی خود نیست و نه تنها قوانین بین المللی را در باره آموزش بزبان مادری رعایت نمی کند بلکه حتی از اجرای اصول قانون اساسی خود نیز سرباز می زند . درعوض مامورین وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ، فعالین فرهنگی ملل غیر فارس را که خواهان اجرای اصل پانزدهم قانون اساسی می شوند به بهانه اقدام علیه امنیت کشور و باتهام تجزیه طلبی زندانی ومحکوم می کنند .

از روز تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی درسال 1358 تا به امروز ملل غیر فارس درایران از جمله ترک ها ، کردها ، عرب ها ، بلوچ ها و ترکمن ها خواهان اجرای اصل پانزدهم قانون اساسی می باشند که می توان گفت کف خواسته های آنان می باشد و درسال های اخیر نیز خواهان آن شده اند که جمهوری اسلامی به تعهدات بین المللی خود عمل نماید و زبان های غیر فارسی را رسمی نماید و آموزش بزبان مادری را در برنامه آموزشی مناطق غیر فارس قراربدهد اما نگاه امنیتی مسئولین اموربه مناطق غیر فارس وبزرگ کردن خطرتجزیه کشور،ازاجرای قانون سرباز می زنند ودرعوض سیاست اسیمیلاسیون اجباری را،آنهم درعصرانقلاب انفورماتیک ، با شدت هرچه بیشتروبا استفاده از رسانه های جمعی انحصاری پیش می برند و با این عمل خود فاصله مرکز و پیرامون را هر روز بیشتر کرده و نیروی گریزازمرکز را تقویت می نمایند.

بعنوان مثال عدم شرکت ملل غیر فارس دروقایع سال 1388 نشان داد که گسل مرکز وپیرامون آنقدر گسترش یافته که اعتماد وامید پیرامون از مرکز کاملا قطع شده است . آذربایجان که طی دوقرن گذشته همواره پیشگام تحولات سیاسی درایران بوده است ،خودرا ازدرگیری های درونی جمهوری اسلامی درانتخابات مهندسی شده سال 1388برکنارنگاه داشت .

ایران امروزباقی مانده امپراطوری صفوی است وملل غیر فارس ساکن درایران ، درفراسوی مرزهای جغرافیائی ایران همزبانان و هم کیشان خود را دارند که دارای کشور مستقل یا منطقه خود مختارمی باشند وهمه آنهابا تمام توان خود  سیاست شکوفائی فرهنگی و زبانی خودشان را پیش می برند و وقتی جمهوری اسلامی برای نابودی زبان های غیر فارسی برنامه ریزی می کند ، غیر فارس ها به مقاومت فرهنگی روی می آورند و از طریق وسایل ارتباط جمعی مدرن نظیر اینترنت ، تلویزیونهای ماهواره ای ، تلفن موبایل و...در دایره فرهنگی همزبانان فرامرزی خود قرار می گیرند وباین ترتیب سیاست های جمهوری اسلامی نتیجه عکس ببارمی آورد بخاطر اینکه روند جهانی شدن و گردش آزاد اطلاعات ژنوسید فرهنگی را که در نیمه اول قرن بیستم توسط قدرتهای مسلط اجرا می شد درقرن بیست یکم غیر ممکن می سازد.مردم شهر نشین شده اند وآگاهی وفرهنگ عمومی رشد کرده است و ملل غیر فارس هویت ملی مستقلی پیدا کرده اند که در تعریف حکومتی از هویت جمعی جای نمی گیرد.

با رئیس جمهور شدن حسن روحانی ،نظر باینکه نامبرده تمام کاریر سیاسی خودرا در نهادهای امنیتی گذرانده و گسل های موجود درجامعه ایران را می شناسد براساس نیازهای حکومت کردن ، یک وزیر اطلاعات سابق را مشاور ویژه خود دراموراقلیت های قومی ودینی نمود و درهمین راستا خود حسن روحانی ، مشاور ویژه اش و همچنین وزیر آموزش وپروش وی وعده هائی درباره حل مسائل اقلیت های قومی را دادند و و وزیر آموزش وپرورش علی اصغر فانی در دیدار با اعضاء فرهنگستان زبان وادبیات فارسی از تشکیل یک اطاق فکر برای بررسی جزئیات تدریس زبانهای مادری دراستانهای مختلف کشور خبر داد. این سخنان وزیر آموزش وپرورش عکس العمل هیستریک اعضاء«فرهنگستان زبان وادبیات فارسی » وهمچنین مخالفت شدید کمیسیون آموزش وپرورش مجلس شورای اسلامی را بدنبال داشت و موجب شد دولت حسن روحانی موضوع را مسکوت بگذاردو وعده های خود را درباره تاسیس فرهنگستان زبان ترکی و آموزش بزبان مادری زیر پا بگذارد.

نگاه امنیتی مسئولین به مساله زبان های مادری وعدم اجرای اصل پانزدهم قانون اساسی طی سی وشش سال گذشته موجب شده است تا فعالین فرهنگی ملل غیر فارس به این نتیجه برسند که جمهوری اسلامی توان وظرفیت حل این مساله مهم را ندارد ازین جهت بدنبال پیدا کردن راههای دیگربرای حفظ زبان وفرهنگی ملی خودمی باشند . حساسیت به مواضع اوپوزیسیون جمهوری اسلامی ومقایسه این مواضع با قوانین بین المللی ومنشورجهانی حقوق بشرنیز درهمین رابطه بوجود می آید.

2 – مواضع مخالفان جمهوری اسلامی درباره آموزش بزبان مادری غیرفارس ها

وقتی اظهارات وزیرآموزش وپرورش و مشاور ویژه رئیس جمهوردرباره آموزش زبان های قومی با مخالفت اصولگرایان مواجه شد، فعالین فرهنگی ملل غیر فارس کوشیدند آموزش بزبان مادری را حق مسلم خودمعرفی کرده و از حقوق زبانی و فرهنگی خود دفاع نمایند  ودراینجا دور اندیشی ومصلحت سیاسی ایجاب می کرد که اصلاح طلبان مسلمان وهمچنین اوپوزیسیون لائیک جمهوری اسلامی از حقوق فرهنگی و زبانی غیر فارس ها بعنوان یک خواست دموکراتیک دفاع نمایند و باین ترتیب امتیازی از رقیب خودبگیرند و درصورت امکان جای پائی برای خودشان در میان ملل غیر فارس باز کنند اما با کمال تاسف هیچ صدائی از آنان شنیده نشد . آنان که برای مسائل بسیار جزئی طومارهای بلند بالا امضاء می کنند و سنگ دموکراسی را بر سینه می زنند با سکوت خود عملا جانب ارتجاعی ترین جناح جمهوری اسلامی را گرفتند.بعضی ها نیز گفتند که مساله زبان را سیاسی نکنید. اینان باید توضیح بدهند که عدم اجرای قانون تا بحال یک تصمیم سیاسی بوده است یا رژیم امکان اجرای آنرا نداشته است؟ وقتی رئیس فرهنگستان زبان فارسی اصلا حاضر نیست کلمه ای در باره زبانهای غیر فارس بشنود معلوم می شود که پشتش به تصمیم سیاسی روحانیون حاکم گرم است.

اکیپ حسن روحانی با عنوان کردن ضرورت حل مساله زبان اقلیت های قومی ، توپ را به میدان رقبا و مخالفان انداخته بود لذا بحث هائی نه برای دفاع از حق آموزش بزبان مادری بلکه برای آشنائی وکند وکاو دراطراف خود مساله بطور پراکنده ایجاد شد ومقالاتی درمطبوعات داخل بچاپ رسید وتازه معلوم گردید موافقان و مخالفان حکومتی زبانهای قومی ، اکثرا فرق بین آموزش زبان مادری وآموزش بزبان مادری را نمی دانند و درمقالات خود ایندو را قاطی می کنند اینگونه خلط مبحث فقط از جانب روزنامه نگاران نبود بلکه اعضاء فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی وکمیسیون فرهنگی مجلس نیزکه علی الاصول باید در رشته خود خبره باشند، این دو مفهوم را از یک دیگر تشخیص نمی دادند ودراظهارنظرهای خودآنهارا یکی فرض کرده نفی می کردند واین درحالی است که تمام قطعنامه های بین المللی درباره ضرورت آموزش بزبان مادری صادرشده اند و فلسفه انتخاب روز جهانی زبان مادری هم برای دفاع ازآموزش بزبان مادری بوده است .

نظر باینکه جمهوری اسلامی در داخل کشور هیچ تریبونی را در اختیارمخالفان  و حتی افراد بی طرف نمی گذارد لذا انتظارمی رفت که مخالفان رژیم درخارج کشورابتکارعمل را دردست بگیرند وکنفرانس های جدی در باره موضوع زبان مادری دوسوم جمعیت کشورتشکیل بدهند واین مشکل بزرگ اجتماعی را از زوایای مختلف آن بشکافند .

 البته کنفرانس هائی نیزدرکشورهای اروپائی ترتیب داده شد ولی درحد انتظارنبود.اگراین کنفرانس ها رانمونه ای از نظریات ایرانیان خارج کشوردر نظربگیریم می توانیم بگوئیم که جمهوری اسلامی با مشاهده این وضع برای پایمال کردن حقوق زبانی ملل غیر فارس جری تر می شود . درکنفرانس های پاریس و هامبورگ بیشتر سخنرانان از موضع پان ایرانیستی بامساله زبان های غیر فارسی برخورد کردند و صحبتشان بیشتر تعریف وتمجید اززبان فارسی بود تا ارائه راهکارهای مترقی برای حل مشکل زبانی ملل غیر فارس درایران .

دراین کنفرانس ها طرفداران«یک کشور، یک زبان ، یک ملت » چندین صفت مشخصه برای زبان فارسی قائل می شدند از جمله :

الف – فارسی زبان مشترک ایرانیان است .

 ب- فارسی زبان ارتباطی مردم ایران با یکدیگر است.

ج –.فارسی زبان ملی ایران است .

حال به بینیم این صفات تا چه اندازه واقعی یا جعلی هستند .

زبان مشترک

– از قرن دوم هجری به بعد درمنطقه ای که امروزایران نام دارد السنه ثلاثه اسلامی یعنی عربی بعنوان زبان علم و فلسفه ، ترکی زبان قشون ودربار وفارسی زبان شعر ودیوان با یکدیگر همزیستی داشته اند با هم تبادل فرهنگی نموده و بتکامل همدیگر کمک کرده اند و همزیستی آنها نیز مورد تمجید قرار می گرفت و گفته می شد: «لفظ ، لفظ عرب است ، فارسی شکر است ، ترکی هنر است ».

در دوره امپراطوری صفوی که ازبین النهرین تا آسیای میانه را دربرمی گرفت سعی می شد با تلفیق لغات متداول ترکی وعربی درزبان فارسی یک زبان هیبرید درست شود تا مقامات لشکری وکشوری با آن زبان با هم صحبت بکنند اشعار شعرای بزرگ دوره صفوی که شعرای نامدار آذربایجان نیز هستند ازجمله محمد فضولی ازایل بیات قزلباش که کتابدار کتابخانه سامره بود وبه هرسه زبان ترکی ، فارسی و عربی دیوان های شعری جداگانه نیزدارد .همچنین خیلی ازاشعارعمادالدین نسیمی ازبنیانگذاران طریقت حروفیه با همین زبان هیبرید نوشته شده است . اولیا چلبی سیاستمداروسیاح بزرگ عثمانی که بعد ازجنگ چالدران برای اخذ غرامت به آذربایجان وقفقازسفرکرده نمونه هائی ازهر سه زبان رادرمحاورات روزانه مردم نقل می کند. این زبان هیبرید تاپایان دوره قاجارمتداول بوده و می توان گفت که زبان مشترک ملل ساکن درایران بوده است و کسی با آن مشکل نداشته است . مشکل از زمانی شروع شد که با بقدرت رسین رضاشاه زبان فارسی به زبان رسمی تبدیل شد وسایرزبانها ازجمله ترکی وعربی غیر رسمی وممنوع شدند وزبان فارسی که تا آن موقع زبان مشترک بود به زبان قاتل تبدیل شد وسیستم آموزشی آن وسیاست حامی اش با تمام توان خودبه نابودی زبان های غیر فارسی پرداخت. فارس بودن معادل ایرانی بودن شد بزرگان ادبیات ترکی وعربی بفراموشی سپرده شدند و نام آنان در کتابهای درسی چاپ نشد ودرعوض هرشاعری درهرکجای دنیا و درهرزمان تاریخی شعر فارسی سروده بود شعرای ایرانی نامیده شدندنظیرامیر خسرودهلوی ،جلال الدین رومی ، نظامی گنجوی ، اقبال لاهوری و دهها شاعر و دانشمند دیگرکه متعلق به ملل و کشور های دیگر هستند .ازآن تاریخ به بعد زبان فارسی دیگر زبان مشترک ایرانیان نیست بلکه صرفا یک زبان جایگزین است وکسانی که درایران زندگی می کنند مجبورند فقط به این زبان تحصیل کنند.

طی یک قرن گذشته سه فرهنگستان زبان وادبیات فارسی ایجاد شده و فارغ ازاینکه همکاران جزءاین فرهنگستان ها به ماهیت کار خود واقف بودند یانه ،هدف وکارفرهنگستان های فارسی ، ژنوسید فرهنگی غیر فارس ها بوده است.

هدف اعلان شده فرهنگستان اول به سرپرستی محمد علی فروغی که با مواضع او درباره خط فارسی آشنا هستیم ، پاک کردن زبان مردم ایران از لغات ترکی وعربی بوده است آن فرهنگستان حدود شش هزار لغت جدید راجایگزین لغات ترکی وعربی متداول درزبان مردم نمود که نیمی از آنها دوام پیدا کردند فروغی به توصیه هم مسلک خود محمودافشار یزدی عمل می کرد که درمجله آینده می نوشت«تمام آثار حکومت هزارساله ترکان برایران باید اززیان وتاریخ ایران پاک شود»

فرهنگستان دوم به سرپرستی ناتل خانلری کار فروغی را ادامه داد وبعلت نبود لغات جایگزین مجبور شد لغت جعل کند که لغات بی مسمای «بنگاه» و « ترابری» ازجمله اختراعات اوست.خانلری برای زبان فارسی دستور زبان نوشت ودردوره اواصطلاحات نظامی که عموما ترکی بودند با لغات جدید تعویض شدندکه« روآیک » بجای «گلن گئدن» نمونه ای ازآنهاست.

فرهنگستان سوم به سرپرستی حداد عادل که از رهبران بنیادگرای رژیم اسلامی است ووقتی ادعا می کندکه  با تهاجم فرهنگی غرب مبارزه می کند آشکاراضد مدرنیته بودن خود را نشان می دهد. با بودجه عظیمی که وی دراختیار دارد ، کارش تولید لغات ثقیل ونا مفهوم است واصطلاحات مانند «رایانه » و «بالگرد»زیرنظراوباب شده اند وبهمین جهت حتی کسانی که وی را به آن مقام منسوب کرده اند از کارش راضی نیستند . اگرفروغی وخانلری لا اقل افراد باسوادی بودند که می دانستند چکار دارند می کنند درمقابل آنان حداد عادل تنها پشتوانه اش نسبت فامیلی سببی داشتن با بیت علی خامنه ای است. مخالفت او با آموزش زبانهای مادری تحت لوای دفاع از حریم زبان فارسی ، محتوای نژاد پرستانه دارد.

فرهنگستان های فارسی با بودجه عمومی ایجاد شده وکارشان پاکسازی زبان فارسی از لغات ترکی وعربی متداول درزبان عامه مردم واز بین بردن زبان های دیگر بوده است . با آگاهی به این امر آیا باز هم می توان گفت که فارسی هنوز زبان مشترک ایرانیان است؟اگراین زبان مشترک است سهم ما ترک ها درآن چقدراست .آیا ازبودجه عمومی کشوریک ریال صرف پیشرفت زبانهای غیر فارسی از جمله ترکی می شود تا ما هم صرف میلیاردها برای پیشرفت زبان فارسی را تحمل کنیم؟

زبان ارتباطی

– زنده یاد غلامحسین ساعدی نمایشنامه ای دارد بنام« مانمی شنویم»دراین نمایشنامه ازهرطرف بلندگوها،مردم را احاطه کرده وشب وروز حرف های نا مربوط پخش وتبلیغ می کنند ومردم نیزگوشهای خودراگرفته اند و حاضر نیستند آن تبلیغات پوچ را بشنوند . حکایت ارتباطی بودن زبان فارسی بیشتر به آن نمایشنامه شبیه است . این ارتباط یک طرفه است وصد سال است تمام دستگاههای تبلیغاتی حکومت مرکزی ملل غیر فارس را هدف گرفته وسیاستهای خودرا بزبان فارسی دیکته می کند . این ارتباط دوطرفه نیست وفقط در خدمت  حکومتگرا ن است. زبان ارتباطی زمانی معنی دارد که هر ملتی زبان مادری خودرا داشته باشد در زادگاه خودشان که همه به آن زبان حرف می زنند مسائل خودرا بزبان مادری خود حل وفصل کنند و درهمکاریهای متقابل از زبان ارتباطی استفاده بکنند .وقتی زبان یک ملت عمدا به نابودی کشانده می شود و زبان حکومت جایگزین آن می شود این دیگر زبان ارتباطی نیست بلکه زبان فاتحان است که به مغلوبان تحمیل شده است درست مانند دوره استعمار که استعمارگران تنهازبان خودشانرا شایسته آموزش وتدریس می دانستند و زبانهای بومی را نشانه توحش وعقب ماندگی تلقی می کردند. زبان ارتباطی بلحاظ منطقی تنها می تواند بین دوزبان زنده و رسمی معنی ومفهوم داشته باشد مثلا فارسی می تواند زبان ارتباطی بین زبان عربی و زبان ترکی باشد درحالتی که زبانهای ترکی وعربی هردو رسمی باشند وتمام امکانات سیاسی واقتصادی را برای تکامل خود بکار ببرند ولی اگر زبانهای ترکی وعربی به زبانهای مرده تبدیل شوند و مردمانی که به آن زبانها تکلم می کنند مجبور باشند برای امرار معاش خود فارسی حرف بزنند درآنصورت فارسی زبان ارتباطی نیست بلکه یک زبان جایگزین و نهایتا زبان تحمیلی است .آنچه که طی صد سال گذشته درایران انجام گرفته نه تقویت وتکامل زبان های غیر فارس و درکنارآنها رواج زبان فارسی بعنوان زبان ارتباطی بلکه عمل حکومت مرکزی نابود کردن زبان های غیر فارسی وتحمیل زبان فارسی بعنوان زبان جایگزین بوده است .از کشورهای اروپائی مثال نمی آورم تا گفته شود شرایط ما با آنها فرق می کند ازهند وآفریقای جنوبی مثال می زنم که هرکدام دهها زبان رسمی دارند و اززبان انگلیسی بعنوان زبان ارتبالطی استفاده می کنند .این کشورها طی دهه های اخیربا سیاست فرهنگی درست خود یک شبه ره صد ساله رفته اند وبه قدرتهای بزرگ تبدیل شده اند .

زبان ملی

- حکومت رضا شاه هنگام انتخاب زبان فارسی بعنوان زبان رسمی از چه کسی نظر خواهی کرد ؟چه کسی به تصمیم گیرندگان درتهران آنروز اجازه داد تا کشور کثیر الملله ایران را  ملت واحد با زبان رسمی فارسی تعریف بکنند ؟درایران شش ملت بزرگ و چندین ملت دیگربا جمعیت کمتر زندگی می کنند دراین میان لا اقل زبانهای عربی وترکی بمراتب از زبان فارسی کاملتر ودردنیا شناخته شده تر بودند وهستند .زبان فارسی زبان شعر ومداحه است وبعلت محدودیت دستوری آن قابلیت بیان مفاهیم علمی وفلسفی را ندارد وبهمین جهت یکی از عوامل عقب ماندگی ایران محسوب می شود درنامگذاری زبان فارسی بعنوان زبان ملی ایران یک تصمیم سیاسی کلان وجود داشت این نام گذاری بمعنی نفی زبان و هویت ملی، ملل غیرفارس درایران بوده است. زیرا زبان تنها یک وسیله ارتباطی نیست بلکه ابزارقدرت است و نابودی یک ملت با نابودی زبان آن ملت آغاز می شود.

واقعیت اینست که سلسله ترک قاجارمنحل شده بود وقدرتهای جهانی آنروز که نمی خواستند باردیگرترکان برایران مسلط بشوند به نابودی وانکارو جود ملل دیگرازجمله ترک ها درایران پرداختند ولهجه تهرانی را بعنوان زبان فارسی رسمی نمودند. فارسی زبان ملی فارس ها بوده وهست و نه زبان ملی ترک ها ، عرب ها ، بلوچ ها ، ترکمن ها و کردها وغیره .حسن رشدیه اولین مدرسه مدرن به سبک مدارس اروپائی را درتبریز بزبان ترکی پایه گذاری کرد ولی مدرسه اش را آتش زدند . پان ایرانیست ها برای اینکه راحت بتوانند حقوق زبانی ملل غیر فارس درایران را زیر پا بگذارند به تئوری های نژادپرستانه متوسل شدند وادعا کردند که همه مردمانی که در گوشه وکنارایران زندگی می کنند آریائی نژادند ودراثر حمله اعراب و مغولان وترکان زبانشان دگرگون شده . با این جعل تاریخی گفتند که درایران ترک وعرب نداریم بلکه ایرانی عرب زبان و ایرانی ترک زبان داریم.

وقتیکه دولت – ملت جدید دردوره رضا شاه ایجاد شد ،با الهام از رزیم نازی ها درآلمان، پان ایرانیسم ایدئولوژی ایران نوین انتخاب گردید که آشکارا تنوع ملی، زبانی وفرهنگی ملل ساکن درایران راانکار می کرد وانکار می کند . پان ایرانیسم ایدئولوژی فاشیسم درایران است وپایه های آن برعرب ستیزی وترک ستیزی استوارشده است . ضد ترک بودن ابوالقاسم فردوسی و ضد عرب بودن صادق هدایت آنان را به مقام بزرگترین شاعر ویزرگترین نویسنده ایران ارتقاء داده است.

نتیجه گیری

مشکل زبان درایران یک مشکل سیاسی است و حل آن منوط به تصمیم سیاسی حکومتگران برای گسترش سیستم آموزشی حول محورآموزش بزبان مادری است درغیراینصورت تقابل فرهنگی ایجاد خواهد کرد.

زبان فارسی زبان ملی ایرانیان نیست بلکه زبان ملی فارس هاست همچنانکه ترکی زبان ملی ترک ها و عربی زبان ملی عرب هاست .زبان فارسی نه زبان مشترک است ونه زبان ارتباطی بلکه تنها یک زبان جایگزین است که موقعیت امروزی خودرا درسایه ممنوع بودن زبانهای غیرفارسی کسب کرده است .

ماشااله رزمی

20 فوریه 2015 - پاریس