Toz qatları 15 - Ekiz لایه های غبار15

Toz qatları 15 - Ekiz لایه های غبار15 - همزاد

پنجشنبه, اکتبر 22, 2015 - 00:22

آ. ائلیار

خلاصه ی متن کامل-15 قسمت -داستان :

داستان لایه های غبار ، با مرگ پدری آغاز میشود.
پسر یک نوشته و یک دفترچه از دوستان پدر خود دریافت میکند و میخواند.
"نوشته"متن کوتاهی ست از شکست 21 آذر ،جنبش آذربایجان.
ادامه ی آن در "دفترچه"پی گرفته میشود. با روایت دختر دانشجویی به نام زامانا، از پشت یک دیوار شیشه ای. در ذهن او.
دختر در بیمارستان بستری شده. پس از تجاوز و به گلوله بسته شدن. و در کما به سر می برد.
زامانا زندگی دوست خود سفر و خانواده ی او را تعریف میکند و با اشاره به زندگی خود و دوستانشان تصویری از
زندگی مردم و جوانان خواهان تغییر در دهه ها را به دست میدهد.

نامهای "سفر و زامانا"مفهومهای سمبولیک دارند.
سفر در ذهن زامانا جریان دارد و زامانا نیز در ذهن سفر. و هرکدام
چهره ای از همدیگراند.
زندگی هر دو کاراکتر یا کل داستان در ذهن معلمی که به شاگرد
خود - سفر-سر کلاس زول کرده در عرض یکساعت طی میشود.
داستان راویان مختلف دارد.

A.Elyar

Ekiz

Hava bulud idi, yağış yağırdı. Uzaqlarda ildırım çaxırdı.

Birdən-birə ildırım çaxarkən düşdü arx qırağına və ağacları odladı.

Süsə divar titrəyib sınıb töküldü.

Evinizi gördüm. Binası dəyişib ,daha orda sizdən bir adam yaşamayır.

Ailəyin soruşdum: tanımarıq, dedilər. Səfər! Çox sıxılıram, bir pis hissim var.

Düşüb sən iki dəyirman daşının arasına!

Burda yaşayış budur ki görür sən. Qürbət dən deyim:

Ölüm, gənc Mələki ki mərizdi, sənin adıyın çəkə-çəkə oğurlayıb aparacaq.

Gülzar sənin üzün görmək həsrətiylə gedəcək.

Ali mərizdi, həyətdə yıxılıb qanına bələşəcək. Yunis ruhi noxuşluğu üçün dəlixanada öləcək. Gəzmələr eviyin talıyacaqlar.

Obiri tərəfdən, qürbət hər şeyi deyişəcək. Hətta daşlarıda.

Uşaqların böyüyüb sənə özgə olacaqlar. Ailə buz kimi əriyib məhv olacaqdır...

Zamana! Ekizim, gəl bu xəzan vurmuş bağın, mövləri yanında otur. Uzun yol gəlmişik, yorğun san.

İnsan biri`nən də olsa yalqızdır, mini`nən də olsa. Yalqız doğulub, yalqızda gedir.

İnsan həmişə yalqızdır. Gəl, sual eləmə, indi heç bir sorquya cavab yoxdu. Başın

qoy çinimə ,bir dincəl. Insan bu toratan turunda, bir şikar olaraq , yalnız öz ekizinlə xoşbəxtdir. Demə sənə fikir verməyim; sən həmişə mən`nən varsan. Yuxuda oyaqlıqda , şirin röyalarda və qorxunc kabuslarda. Gəl dincəl, bizim gücümüz dincdədir. Ancaq bu lənətli turu yırtıb dağıtmağa bir yol tapılacaq; bələdə qalmaz. Bilir sən, özümdən qaça bilərəm, amma səndən heç vaxt...

Əmi qalxdı ayağa otaqda addım atarkən dedi:

Səfər qapı dan girərək pillələrdən yuxarı çıxdı. İkimci mərtəbə də :

«Bağışlayın, kimi axtarır siz» –pərəstar deyib soruşdu.

« İstəyirəm mərizimi görəm.»

« Adı nədir?»

«Zaman.»

«Soy adi nədir?»

«Zamana, o ki çox yaralıdır.»

«Burda Zamana adili çox adam var, hamisi da yaralıdı.»

« O qabaq 58-imci otaqda olurdu, amma indi orda dəyil.»

«Həyə, bəzən mərizlərin otağı əvəz olur.»

«Sağ olun, taparam.»

«Yox, bir dözün.»

Pərəstar otaq qapıların bir-bə-bir açıb ona göstərdi. Təxtlərin üstündə Zamana ya, bir az bənzər , yaralı qızlar yatmışdılar.

«Zama`n...a,Zama`n...a-deyib bağırdı.»

Doktor və pərəstarlar yığışıb dedilər:

«Məriz bura gəlib gedir. Sizin məriziyiz hətmən mürəxxəs olub, gedin dəftərdən soruşun.»

Dəftər ona yardım edə bilmədi:

«...Bəli ,bəzi mərizlərin adı dəftərdə yoxdur-cavab verdi.»

Səfər "Gəzmələr...Gəzmələr ... "sözün dodaq altı deyərkən mərizxananı tərk elədi.

***

Səfərin müəllimi öz yerində oturar kən dirsəyin mizi üstünə qoymuşdu.

Necə ki dərs saatının əvvəlindən gözün səfərə zilləmişdi, yavaşca əlin çənəsi altından götürüb :

«Səfər vaxtın qurtuldu, nə yazıbsan gətir təhvil ver-dedi.»

«Baş üstə ağa, indi gətirirəm.»

Səfər son şagird idi ki imtahan verirdi; uşaqların hamisi eşik dəydi.

Müəllimin sözündən sonra oda vərəğəni təhvil verib eşiyə çıxdı...

Amirkəbir mədrəsə sinin tətil zəngi çalındı. Uşaqlar hay- küvnən, şuxluq eliyə-eliyə çıxıb evə sarı getdilər.

İbad əmi mədrəsə qabağından geçirdi:

«Gəl bala! Yaxçı vaxtda gördüm səni; eyə dedin nə almışam sənə?»-dedi.

«Heyva?»

O bir yekə heyva cibindən çıxardıb ona verdi.

« Baba səni çox istirəm.»

***

Dəftər burda qurtuldu, amma o şeyi ki, mən axtarıram təzə başlanır...

Son

هوا ابری و بارانی بود. در دور دستها آسمان میغرید. ناگهان آذرخشی جهید و درختان کنار جویبار را آتش زد . دیوار شیشه ای در حال از هم پاشید. من نفس راحتی کشیدم. تنها آذرخش میتواند دیوار بین من و ترا درهم ریزد.
خانه ی تان را دیدم . ساختمانش عوض شده و کس دیگری آنجا زندگی میکند. سراغ خانواده ات را گرفتم گفتند « نمی شناسیم».
سفر احساس بدی دارم. بین دو سنگ آسیاب گیر کرده ای.
اینجا زندگی همین است که می بینی. غربت را هم بگویم:
مرگ ، ملک را که در آغاز جوانی ست و مریض، در حالیکه مدام نام ترا میگوید می رباید. گلزار با تکرار اینکه تنها آرزویش دیدن روی تو ست زندگی را ترک میکند. علی که مریض است وسط حیاط افتاده در خون میتپد . یونس روی تخت تیمارستان از بین میرود. گزمه ها خانه ات را غارت میکنند.
غربت همه چیز را تغییر میدهد. حتی سنگها را.
بچه هایت بزرگ میشوند اما بیگانه با تو. خانواده چون یخ ذوب میشود و دیگر چیزی از آن باقی نمی ماند...

-زامانا، همزاد من، بیا در این باغ خزان زده کنار همین مو ها بنشینیم. راه درازی پیموده ایم.
با یکی تنهایی؛ با صد هزاران تنهایی. آدمیزاد همیشه تنهاست. بیا، سئوال نکن . اکنون همه ی سئوال ها بی جواب اند.
سرت را روی شانه ام بگذار . انسان درتار و تور عنبکوتها، که خواه ناخواه صیدی بیش نیست، تنها با همزادش سعادتمند است.
نگو "به من فکر نکن"، تو همیشه با منی. در خواب و بیداری، در رؤیاهای شیرین و کابوشهای هراس انگیز.

بیا آرام بگیر. نیروی ما در آرامش ماست. بالاخره راهی برای از هم دریدن این تار و تور لعنتی پیدا میکنیم.
میدانی، از خود میتوانم بگریزم اما از تو هرگز...

***
عمو بلند شد، دراتاق قدم زد و گفت :

سفر از در که داخل شد با عجله از پله ها بالا رفت . در طبقه ی دوم بیمارستان پرستاری پرسید:
-ببخشید دنبال کی میگردید؟
- میخواهم مریضم را ببینم.
-اسمش چیست؟
-زامان.
-نام خانوادگی ؟
- زامانا. آنکه خیلی زخمی ست .
- اینجا زامانا زیاد است. همی یشان هم زخمی اند.
-قبلا در اتاق 58 بود. نگاه کردم ولی آنجا نیست.
- بله، مریضها گاها به اتاق دیگر منتقل میشوند.
- مرسی ، پیداش میکنم.
-نه، صبر کنید.
پرستار در اتاقها را برای او باز کرد.دختران زخمی یی که شباهت اندکی به زامانا داشتند روی تخت دراز کشیده بودند.
سفر با صدای بلند فریاد زد:«زامان...ا زامان...ا!»
دکتر ها و پرستارها جمع شده گفتند:« اینجا مریض ها مرتب میایند و میروند. حتما مریض شما مرخص شده است. از دفتر بپرسید. »
دفتر نتوانست کمکی بکند: « ...بله گاهاً اسم بعضی از مرخص شدگان در لیست نمیاید...»
او با کلمه ی «گزمه ها ... گزمه ها» که زیر لب تکرار میکرد بیمارستان را ترک نمود.

***
معلم سفر، در جایگاه خود نشسته و آرنجش را به میز تکیه داده بود . در حالیکه از آغاز ساعت درس به سفر زول زده و در افکار دور و درازی غوطه ور بود. دستش را به آرامی از زیر چانه برداشت و گفت:
« سفر وقت تمام است. هرچه نوشتی بیار تحویل بده.»
« چشم آقا، تمام کردم . الان میارم.»
سفر آخرین نفر بود که ورقه ی امتحانی خود را می نوشت. همه ی بچه ها در بیرون از کلاس بودند. با حرف معلم او هم ورقه ی خود را تحویل داد و بیرون رفت...

زنگ آخر مدرسه ی امیر کبیر نواخته شد. بچه ها با سر و صدا و شوخی کنان بیرون آمده و راهی خانه شدند.
عباد عمو از جلو مدرسه رد میشد :
-بیا پسرم ، بیا که به موقع دیدمت. میدونی چه برات خریده ام ؟
-به؟
او «به» درشتی را از جیب خود دار آورد و به سفر داد.
-«بابا بزرگ خیلی دوستت دارم.»

***
دفترچه ، اینجا خاتمه می یابد؛ اما آنچه که من به دنبالش هستم تازه آغاز میشود...

پایان
-------

قسمتهای پیشین: Qabaqkı bölümlər