حزب کارگران کردستان( پ.ک.ک) از شور سوسیالیستی تا بازی سرمایه داری

پ.ک.ک یا حزب کارگران کُردستان همچون هر حزب و سازمان سیاسی دیگر، از آغاز فعالیت های سیاسی ـ نظامی خود در کُردستان ترکیه (کُردستان باکوور) با افت و خیزها و چالشهای عظیمی در عرصه های گوناگون مواجه بوده است.از ورود شخص عبدالله اوجالان (آپو) به دره بقاع لبنان و موضع او در دفاع از مقاومت فلسطینیها در برابر اسرائیل تا سرکوب خواسته های مردم کُرد در کُردستان سوریه (کُردستان روژآوا) به خاطر معاملات سیاسی و حفظ رابطه با حافظ اسد و نقش آفرینی در امریکای لاتین به خاطر دفاع از مانیفیست سوسیالیستی و همدلی با معمر قذافی رهبر سابق لیبی که از دوستان صمیمی اوجلان بود و نهایتاً تا زمان دستگیری رهبری پ.ک.ک توسط سرویسهای اطلاعاتی ترکیه(میت) با همکاری سازمانهای اطلاعاتی چند کشور دیگر و صد البته خیانت برخی از سران اروپانشین آن حزب در ایتالیا و بلژیک به او، شاید بتوان گفت دوران اوج قدرت و شکوفایی تفکر سیاسی آپوئیسم بوده و می توان بعنوان مرحله اول حیات سیاسی حزب اوجلان از آن یاد نمود.

دوره دوم حیات سیاسی پ.ک.ک بعد از زندانی شدن عبدالله اوجالان در زندان جزیره ایمرالی شروع شد. هر از چندگاهی شاهد انواع تناقض گویی در گفتار سیاسی رهبر دربند حزب در مورد مسائل اساسی کُردستان و منطقه بودیم. از دعوت به آشتی پ.ک.ک با دولت ترکیه و بعد از آن هم تهدید به اینکه دیگر نمی تواند هیچ نقشی در این راستا ایفا کند، چرا که به قول ایشان نه رهبران کوهستان قندیل و نه سران دولت ترکیه گویا هیچ اهمیتی به سخنان وی و جایگاه و پایگاه او در وساطت و میانجیگری فی مابین نمی دهند، چرا که هیچکدام حاضر نیستند یک ذره از خواسته های خود دست بکشند. شاید هم حق با او بود و بدین سبب شاهد نوعی گوشه گیری تمام عیار آقای آپو در این اواخر هستیم.

همچنانکه می دانیم، در آغاز فعالیت پ.ک.ک به دنبال ایجاد یک دولت مستقل کُردی در جنوب و جنوب شرقی ترکیه بود. اما هم اکنون به دنبال حقوق فرهنگی و زبانی کُردها و ایجاد نوعی از خودگردانی در چهارچوب مرزهای ترکیه است و پس از سی سال درگیری از اواخر سال 2012، بین حکومت ترکیه و رهبران پ.ک.ک، با پیشنهاد و سفارش اوجالان گفتگوهای صلح آغاز شد.

دوره سوم فعالیت حزب کارگران کردستان با وسیع تر شدن مبارزات مردمی ملت سوریه علیه دیکتاتوری بشار اسد آغاز گشت. در این زمان بیشتر رهبران پ.ک.ک و مخصوصاً (جناح علویها) گرفتار سیاست غلط و کج اندیشیهای فراوانی گشت که سرانجام آن هم می تواند برای رهبر کنونی حزب (مراد قره یلان) هزینه ساز و پر دردسر گردد و ایشان هم احساس می کند که برخی از یاران قدیمی آپو در غیاب او پا از حد خود بیرون گذاشته و اینک در حزب اکثریت رٲی و مسئول تصمیمات پر از نقص و نارسائی هستند و افسار امور را در اختیار گرفته اند.

 پ.ک.ک از آغاز تشکیل خود بعنوان یک حزب کُردستانی و بر اساس اصول سوسیالیستی بنیان نهاده شده و در برهه های خاصی از زمان با دگرگونهای ریشه ای و ظاهری در تغییر تاکتیک و استراتژی مواجه بوده است. حتی رهبران این حزب با رژیم ولایت فقیه هم آشکارا و پنهان دارای روابطی بوده اند. اما این اواخر علناً در همسویی با سیاستهای ایران و هرم شیعی در منطقه و بویژه از ابتدای اعتراضات مردم سوریه، بعنوان نیروهای (شبیحه) در کشتار زنان و کودکان سوریه شروع به نقش آفرینی در منطقه کردند. این حزب همزمان منتقدین به این سیاست غلط خود و از جمله آقای مشعل تمو را ترور کرد و حاضر نبود به هیچ وجهی از پشتیبانی دولت بشار اسد در مواجه با اعتراضات و نبردهای خیابانی با نیروهای مردمی سوریه دست بکشد. حتی این روزها و بعد از محاصره کامل شهر حلب از سوی نیروهای سپاه پاسداران ایران و سپاه بشار اسد، طبق اسناد نیروهای مردمی سوریه موجود در این شهر، هماهنگی نیروهای پ.ک.ک و سپاه (الباقر) که متشکل از نیروهای شیعه سوریه و سایر آدمکشان خارجی هستند را برای رسیدن به مقصود بشار اسد به صورت علنی مشاهده می کنیم.

با گستردە تر شدن اعتراضات مردمی سوریه و ایجاد اپوزسیون و سپاه آزاد آن کشور، بخشی از رهبری پ.ک.ک و بویژه جناح جمیل بایک (علوی ها) با اعزام نیروهای حزب زیر پرچم نیروهای نظامی پ.ی.د(حزب اتحاد دمکراتیک) یا شاخه سوریه پ.ک.ک به کوردستان روژآوا همزمان هم به میخ می کوبیدند و هم به تخته، از یک سو این نیروهایشان در مناطق کُردنشین نوعی سیستم دولت در دولت را در سوریه ایجاد کرده بودند و از سوی دیگر در لباس سپاه نامنظم بشار اسد (شبیحه) در کوچ و خیابان و سوار بر تانکها و زره پوشهای ارتش سوریه در مناطق مختلف آن کشور مخالفان را قلع و قمع می کردند.!

در داخل ترکیه سیاست های این اواخر دولت حزب عدالت و توسعه روند نفوذ فزاینده ی جنبش کُردها در پارلمان آن کشور را تسریع کرد. باید گفت این روند هم در خلال "فرایند صلح و ثبات"طی چند ساله اخیر و به همت پیامهای متعدد اوجالان و موافقت رجب طیب اردوغان اتفاق افتاد. حال آنکه در سوریه اوضاع متفاوتر است، عاملی که به نفوذ و توسعه هژمونی پ.ک.ک سرعت بخشید خصومت دولت آنکارا با کانتونهای ایجاد شده توسط حزب اتحاد دموکراتیک در کُردستان روژآوا بود که از تابستان سال 2012 آغاز شده است.

 پ.ک.ک بارها ادعا کرده است که گروههای جهادی و داعش که به کُردهای سوریه و عراق حمله می کنند از حمایت کامل ترکیه برخوردارند و اجازه دارند برای پایه گذاری حملات پی در پی خود حتی از قلمرو جغرافیایی ترکیه هم استفاده کنند.

 تا قبل از حمله داعش به کوبانی و گریبانگیر شدن با نیروهای نظامی حزب پ.ی.د موسوم به (ی.پ.ژ) به اعتراف رهبران پ.ک.ک آنها از داعش تانک و زره پوش می خریدند، اما زمانیکه داعش به کوبانی حمله کرد دیگر موقعیت تغییر کرد و هر دو طرف برای نیل به خواسته های خود با نبردی سرنوشت ساز روبه رو شدند.

 از یک طرف داعش دسترسی کامل به مرزهای شمالی سوریه و مرز ترکیه برایش اهمیتی فوق العاده داشت و از طرف دیگر پ.ک.ک نیز از نیت ترکیه برای تضعیف نیروهای حزب اتحاد دمکراتیک کُردها خبر داشت.

 اما پیروزی کوبانی تنها برای پ.ک.ک به منزله پایان جنگ با داعش و گروههای جهادی نبود، بلکه سالهای زیادی بود که رهبران پ.ک.ک در فکر خروج از بحران مالی وسیع حزب و خارج شدن از لیست ترور کشورهای غربی بودند. بنابراین پ.ک.ک با ادامه جنگ در سوریه مقصود بزرگتری را دنبال می کند که همانا ابراز علاقه و همسویی با تفکر سکولاریسم و متحد و همپیمان بودن با سیاستهای امریکا در سوریه و عراق است.

مبارزه گریلاهای پ.ک.ک و ی.پ.گ بعد از آزاد سازی کوبانی و اینک برای تسخیر کامل شهر منبج در این روزها، این پیام را به جهان آزاد و نظام سرمایه داری می رساند که اگر شما بخواهید می شود با تئوری تحلیل واقعی از اوضاع واقعی در چارچوب مقوله جنگ با تروریزم داعش، از مبانی سوسیالیستی که قبلاً سرسختانه از آن حفاظت می شد، گامها به عقب نشست.

 اهمیت این موضوع که افکار عمومی غرب در حال حاضر مشغول بحث بر سر احتمالات حذف پ.ک.ک از فهرست سازمان های تروریستی جهان است، به خودی خود نشان می دهد که مبارزه پ.ک.ک علیه جهادی ها تا چه اندازه می تواند سکوی این حزب را با جایگاه بین المللی هماهنگ و همتراز کند.

 بنابراین باید نتیجه گرفت که اینک پ.ک.ک با تغییر تاکتیک و موضع سیاسی خود، بازی با سرمایه داری را جهت برون رفت از وضعیت نامتوازن با آرمان و لباس سوسیالیستی قبلی جایگزین کرده است.