قیام عربهای اهوازی و مفهوم ملت یکپارچه
رضا حسین بر
قیام عربهای اهوازی حاصل سالها محرومیت از کلیه امکانات زندگی در منطقه ای است که بودجه مملکت را تولید میکند. مقامات رژیم ثروت این سر زمین حاصلخیز را برای تربیت گروه های تروریستی و دخالت در ممالک همسایه و تخریب خاورمیانه خرج میکنند. به نقل از منابع دولتی گفته میشود ، ایران فقط در سوریه ۱۹ میلیارد دلار خرج کشتن مردم این مملکت کرده است.
مردم اهواز در ثروتمندترین استان، فقیر ترین مردم ایران شده‌اند. بیکاری، فقر، نبودن بیمارستان مجهز، سرکوب و تحقیر روزانه مردم، شور کردن رود کارون، انتقال آب ان به مناطق مرکزی و تخریب عمدی محیط زیست، شرایط را برای یک زندگی شرافتمندانه بسیار تنگ کرده است.
تظاهرات و اقدامات اهوازی ها باید به عنوان یک جرقه برای مردمان ایران تلقی شود و از همت عربهای دلیر ایران، به عنوان پیش آهنگان مبارزه قدر دانی گردد.
امروز برای ایرانیان، و مخصوصا مرکزنشینان و مرکز گرایان ، همان روزی است که ثابت کنند که در ایران یک ملت وجود دارد و برای دفاع از مردم عرب، قیام کنند. و اگر از عربها پشتیبانی نکنند، معلوم میگردد که ادعا های آنان برای وجود یک ملت شعاری بیش نیست.
از انعکاس کم این قیام در رسانه های فارسی زبان بسادگی میشود نتیجه گرفت که مرکز نشینان و مرکز گرایان همچنان به سیاست های سرکوبگرایانه رژیم نسبت به ملیتها بی تفاوت هستند. ملیتهای ایرانی ۷۰% جمعیت را تشکیل میدهند و در اثر سیاستهای تبعضگرایانه رژیم در داخل و مرکز پرستان در خارج، از چارچوب ملت ایران طرد شده و مجبور به پیدا کردن هویت خود و دلایل فقر و محرومیت خود شده‌اند.
در اینجا ست که صحبت از یک ملت در ایران، حرف بیهوده و بی بنیادی تلقی میگردد. اولین شرط یک ملت بودن، داشتن حس همدلی و همدردی است نسبت به ا عضای یک ملت. وقتی در جامعه حاکم چنین حس همدردی وجود نداشته باشد، معلوم میشود که جامعه حاکم درک درستی از مملکتی که بر آن حکومت میکند ندارد و نا گزیر شرایط برای ایجاد بحران آماده میگردد.
مسوولیت این بحران هرچه باشد به عهده ی جامعه غالب در داخل و خارج است.